Υπό συνθήκες κάθε άλλο παρά ιδανικές (κορωνοϊός-Τουρκικές απειλές-οικονομική κρίση), η Πατρίδα μας και ο, απανταχού της Γης, Ελληνισμός, ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα διακόσια (200) χρόνια από την έναρξη του επικού, απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων τον Μάρτιο του 1821 κατά της μακρόχρονης Οθωμανικής τυραννίας.
Από το ηθικό και Εθνικό αυτό χρέος μας, δεν πρέπει να αποστούμε, παρά τις, ως άνω, πιεστικές δυσκολίες αλλά και την ένταση (σχεδόν διχαστική) που χαρακτηρίζει, για μια ακόμη φορά, την Κομματική-πολιτική αντιπαράθεση. Είναι όντως ΧΡΕΟΣ ΕΘΝΙΚΟ να ανατρέξουμε στα ένδοξα εκείνα χρόνια (1821-1830), να θυμηθούμε ήρωες και ηρωικά κατορθώματα, ώστε να αντλήσουμε διδάγματα χρήσιμα για το παρόν και το μέλλον του “Έθνους των Ελλήνων”.
Το κείμενο τούτο επιδιώκει να κεντρίσει το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων προκειμένου να ανατρέξουν σε γραπτά κείμενα, ακόμη και στο “εύκολο” διαδίκτυο, πληροφορούμενοι, έστω σε αδρές γραμμές, τί έγινε το 1821, από ποιούς και πώς εξασφαλίσθηκε η ελευθερία ημών και η ανεξαρτησία της Χώρας μας.
Ακόμη να μάθουμε τί συμβολίζουν και τί μηνύματα εκπέμπουν προς πάντες, τρία (3) επιβλητικά αγάλματα, τρεις εμβληματικοί ανδριάντες που κοσμούν το λεγόμενο “ιστορικό κέντρο” της πόλης της Χίου (Χώρας), δηλαδή αυτά του Κων/νου Κανάρη εντός του Δημοτικού Κήπου, του Μητροπολίτη Πλάτωνα (Φραγκιάδη) δίπλα στο Δημαρχείο Χίου και του Αδαμαντίου Κοραή έμπροσθεν της Βιβλιοθήκης που φέρει το όνομά του.
Σήμερα, με τρόπο “τηλεγραφικό” (θα ακολουθήσει προσεχώς εκτενές κείμενο) θα αναφερθώ σε έναν από τους πλέον επιφανείς αγωνιστές εκείνης της περιόδου. Στον Ψαριανό μπουρλοτιέρη Κων/νο Κανάρη (1793-1877), όχι μόνο επειδή, το 1822, εκδικήθηκε τους Οθωμανούς για την “ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ” αλλά γιατί, με τα άπειρα και παράτολμα κατορθώματά του κατά του Τουρκικού στόλου, είχε γίνει “ο φόβος και ο τρόμος” των Τούρκων ναυάρχων εκείνης της περιόδου.
Ο Κωνσταντής, σε ηλικία μόλις είκοσι ετών, κλήθηκε να αναλάβει το “κουμάντο”, ως κυβερνήτης, μικρού εμπορικού ιστιοφόρου θείου του που πέθανε ξαφνικά. Τα κατάφερε περίφημα. Όντας παντρεμένος, με τέσσερα (4) παιδιά, (από τα επτά που απέκτησαν με τη σύζυγό του), στα 29 του χρόνια, (“ημιπιτσιρικάς” κατά τον νεολογισμό του πρώην Προέδρου της Βουλής επί ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκου Βούτση), αποφασίζει, με συμπολεμιστές του, να εκδικηθεί τη Σφαγή της Χίου.
΄Ηδη, έχει στρατευθεί στον “Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος” αγώνα πολύ πριν ανατινάξει και κάψει η Ναυαρχίδα του Οθωμανικού στόλου έξω από το λιμάνι της Χίου και οδηγήσει στον θάνατο τον ναύαρχο Καρά Αλή και χιλιάδες Τούρκους ναύτες και αξιωματικούς.
Η τεράστια άγκυρα που ευρίσκεται δίπλα στο Λιμεναρχείο μας, μαρτυρά το μέγα γεγονός και το μέγεθος της Ναυαρχίδας. Ακολουθούν και άλλα λαμπρά κατορθώματά του. Αυτά και οι σπάνιες αρετές που διέθετε, τον καθιστούν σεβαστό, γι' αυτό και η Πατρίδα του αναθέτει πέντε (5) φορές Πρωθυπουργικά καθήκοντα σε κρίσιμες και ιστορικές στιγμές, από το 1844 έως και το 1877 οπότε απεβίωσε ως, εν ενεργεία, Πρωθυπουργός.
Μια καταγεγραμμένη αναφορά του Βρετανού στρατιωτικού και ιστορικού Τόμας Γκόρντον είναι αρκετή για να περιγραφεί η προσωπικότητα του Κανάρη. Έγραψε λοιπόν ο Γκόρντον:
- “Ο Κανάρης είναι ο πιο έξοχος εκπρόσωπος του ηρωισμού που η Ελλάδα όλων των εποχών, μπορεί να υπερηφανεύεται”.
Έχοντας πρόθεση να αναφερθώ εκτενέστερα στον ΜΕΓΑΛΟ αυτόν Έλληνα αγωνιστή, κλείνω το σημερινό κείμενο με τους στίχους ενός τραγουδιού του 1969 που καθίσταται πάλι επίκαιρο. Οι στίχοι είναι της Σώτια Τσώτου και η μουσική του Σταύρου Κουγιουμτζή. Το πρωτοτραγούδησε έξοχα, ο νεαρός τότε, Γιώργος Νταλάρας και, χρόνια μετά, ο μεγάλος Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Ας χαρούμε τους στίχους που αφιερώνονται στη μνήμη των αγωνιστών του 1821:
“ΝΑΤΑΝΑΙ ΤΟ 21”
Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα
νά ΄τανε το 21 να 'ρθει μια στιγμή.
Να περνάω καβαλάρης στο πλατύ τ' αλώνι
και με τον Κολοκοτρώνη να 'πινα κρασί.
Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα
και το σπαθί μου να πιάνει φωτιά
και να κρατάω τις νύχτες με τ' άστρα
μια ομορφούλα αγκαλιά.
Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα
νά 'τανε το 21 να 'ρθει μια βραδιά.
Πρώτος το χορό να σέρνω στου Μωριά τις στράτες
και ξοπίσω μου Μανιάτες και οι Ψαριανοί.
Κι όταν λαβωμένος γέρνω κάτω απ' τους μπαξέδες
να με ραίνουν μενεξέδες χέρια κι ουρανοί.
Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα
και το σπαθί μου να πιάνει φωτιά
και να κρατάω τις νύχτες με τ' άστρα
μια ομορφούλα αγκαλιά.
Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα
νά 'τανε το 21 να 'ρθει μια βραδιά.
facebook
youtube
instagram
X
