Η βιβλιοθήκη που ονειρευόμαστε....

Πάντα είχα την απορία αν η βιβλιοθήκη Κοραής μοιάζει με βιβλιοθήκη ταγμένη να προσφέρει γνώση στους πολίτες της ή σε στοά ολίγων αθανάτων που γνωρίζουν τα κατατόπια της και με τα χρόνια έχουν εξοικειωθεί απόλυτα στο δύσκολο, βαρύ και απόμακρο περιβάλλον της.

Η βιβλιοθήκη Κοράης δεν είναι ένας τυχαίος χώρος. Διαθέτει κειμήλια και αρχεία δυσανάλογα του μεγέθους της. Διαθέτει πολιτιστικούς και πνευματικούς θησαυρούς ιδιαίτερης αξίας για όσους τους κατανοούν. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία μα καμία αξία εάν δεν μπορούν να γίνουν κτήμα της κοινωνίας και των ανθρώπων, εάν δεν μπορούν να φτάσουν ακόμη και στον πιο απομακρυσμένο σημείο του μικρού τόπου μας, εάν δεν επικοινωνήσουν με τη μάζα.

Διαχρονικά το μήνυμα της βιβλιοθήκης αλλοιώθηκε. Μπέρδεψε το ρόλο της και το σκοπό της και τον εγκλώβισε ανάμεσα σε κάτι «ολίγον» ακαδημαϊκό και «ολίγον» κονκλάβιο με αποτέλεσμα αντί να πλησιάζει τον κόσμο να απομακρύνεται ραγδαία.

Αυτή η πορεία, με τις ευθύνες να ανήκουν πρώτα στην πολιτεία που την χρησιμοποίησε με το ίδιο σκεπτικό που παρέμβαινε σε κάθε δημόσιο οργανισμό (κοινώς κομματικά)  και δευτερευόντως σε πρόσωπα και πράγματα από το τοπικό σκηνικό, καλλιέργησε καχυποψία αλλά και απαξίωση.

Γι’ αυτό εξάλλου και είχε τη φθορά και την κατάπτωση όπως κάθε τι δημόσιο σε τούτο τον τόπο. Πλημμυρισμένα υπόγεια με νερά, φθορές, έλλειψη προσωπικού, έλλειψη επιστημόνων, αδυναμία εκμετάλλευσης της ψηφιακής εποχής και πολλά που επηρέασαν σε βάθος τη λειτουργία της και την προσφορά της. Όπως συμπεριφέρονταν η πολιτεία σε ένα δημόσιο κτίριο που φιλοξενούσε ένα ΚΕΠ με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρονταν και στην βιβλιοθήκη Κοραής.

Η τελευταία διοίκηση του Εφορευτικού Συμβουλίου αντιλήφθηκε πρώτα την απόσταση της βιβλιοθήκης από την κοινωνία και εκεί έστρεψε την προσοχή της παράλληλα με την ανάγκη να μετατρέψει σε «κτήμα» όλων τον πνευματικό πλούτο του νησιού. Μέσα στο κτίριο ζωντάνεψαν για πρώτη φορά ανθρώπινες  φωνές και όχι φαντάσματα κάδρων ή χαρακτήρες βιβλίων όπως είχαμε συνηθίσει.  Μέσα στο κτίριο περπάτησαν άνθρωποι και όχι σκιές όπως πιθανά κάποιοι επεδίωκαν.  Η βιβλιοθήκη σταμάτησε να φοβίζει. Έγινε χώρος συνάθροισης, προβληματισμού, ανταλλαγής ιδεών και σκέψεων και όχι μαυσωλείο καταγραφής της τοπικής ιστορίας.

Ποιον εξάλλου ενδιαφέρει τι πνευματικούς θησαυρούς φυλάσσει η βιβλιοθήκη εάν δεν είναι δυνατή η οπτική επαφή με το υλικό; Εάν δεν είναι δυνατή και άμεση η σχέση θεατή – δείγματος; Πως αφομοιώνεται κατά το σύγχρονο ιστορικό μια τέτοια σχέση;

Παρακάμπτω επεισόδια διαδικαστικά που ενδεχομένως δεν αφορούν κανέναν αναφορικά με το πως έφυγε το τελευταίο εφορευτικό συμβούλιο και προέκυψε κάποιο καινούργιο. Είπαμε... είναι ΔΗΜΟΣΙΑ η βιβλιοθήκη και ως τέτοια αντιμετωπίζεται από το ευνομούμενο κράτος.

Μένω στο γεγονός που δεν είναι άλλο από το η βιβλιοθήκη να σταματήσει να αποτελεί στοά... μαυσωλείων μελετητών και να μετατραπεί σε  μια σύγχρονη βιβλιοθήκη για όλες τις ηλικίες, ελκυστική, ψηφιακή, δυναμική, τέτοια που να αιχμαλωτίζει τον επισκέπτη της.

Ο δάσκαλος μου Μαν. Στάθης το 1996 ήταν απόλυτα πρωτοποριακός στις απόψεις του... Το ίδιο περιμένω να είναι και τώρα.  Αυτά που τότε μου δίδαξε να τα δω πράξη... Και τον στηρίζω γιατί ξέρω ότι αντιλαμβάνεται και καταλαβαίνει. Αυτό επιθυμώ και για όλους εσάς. Να στηρίξουμε τη βιβλιοθήκη και να την δούμε να αποτελεί την (κεντρομόλο κατά το φυσικό όρο δύναμη) του νησιού. Τουλάχιστον αυτή ναι, θα είναι η βιβλιοθήκη που αξίζουμε. Χωρίς τελείες, χωρίς κενά, απλά η βιβλιοθήκη που ονειρευόμαστε. 

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.