21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 (Ένας ένστολος – τότε – θυμάται…)

Έχουν περάσει 46 (σαράντα έξι) τόσα χρόνια από τότε, από εκείνο το πρωινό, που νέος και άπειρος (και σαν γιατρός και σαν… επαναστάτης) «μπλέχτηκα» σε περιπέτεια που δεν την έχουν ζήσει πολλοί (και ούτε σας εύχομαι να τη ζήσετε)!
Ήταν λοιπόν πρωί, της αλήστου μνήμης 21ης Απριλίου 1967 (ημέρα Σάββατο, αν θυμάμαι καλά)… Τίποτα δεν προανήγγειλε το τι θα επακολουθούσε εκείνη την ημέρα και για 7 ολόκληρα χρόνια μετά! Το ΝΝΣ (Ναυτικό Νοσοκομείο Σαλαμίνας) μόλις… ξυπνούσε. Όλα ήσυχα εκτός από το… ραδιόφωνο που ξαφνικά διέκοψε το πρόγραμμά του και άρχισε να μεταδίδει… πολεμικά εμβατήρια… Εγώ, δεύτερος στην ιεραρχία ως εφημερεύων ιατρός…, ζούσα στον κόσμο μου σκεπτόμενος, τι άλλο, την πατρίδα μου τη Χίο και τους δικούς μου (δεν είχα ακόμα… αρραβωνιαστικιά). Από την ονειροπόλησή μου με έβγαλε η αγωνιώδης φωνή του φρουρού που μπήκε στο γραφείο μου συνοδεύοντας έναν αγγελιοφόρο, ο οποίος ασθμαίνοντας μου παρέδωσε έναν σφραγισμένο φάκελο! Εγώ στην αρχή αρνήθηκα να τον παραλάβω, διότι πάνω από μένα ήταν ο Υπ/ρχος (Ι) Β.Ν. κ. Η.Τ. (για προφανείς λόγους δεν αναφέρω στοιχεία) αείμνηστος τώρα (πέθανε πολύ νέος), ο οποίος είχε περάσει απέναντι στο Πέραμα κι από εκεί στο… σπίτι του! Εν τω μεταξύ η σύνδεση Πέραμα-Σαλαμίνα είχε διακοπεί από τους «επαναστάτες» (Χούντα), με αποτέλεσμα ο ανώτερός μου να μην μπορεί να επιστρέψει. Τέλος πάντων, κάποτε πήρα τον φάκελο, ενώ το ραδιόφωνο μετέδιδε το διάγγελμα του Παπαδόπουλου. Ανοίγοντας τον φάκελο διαβάζω: «Εφαρμόσατε το Σχέδιο Προμηθεύς». Μέσα στην αγωνία μου και παρακαλώντας το Θεό να με βοηθήσει, ακούω από την είσοδο του νοσοκομείου μια γνωστή φωνή να λέει: «Που είναι εκείνος ο Τριπολίτης που το παίζει δημοκράτης να τον συλλάβω;» Ευτυχώς για μένα ήταν ο αείμνηστος (σήμερα) Πλοίαρχος (Ι) Β.Ν. (ιατρός Βασιλικού Ναυτικού) Ανδρέας Καποδίστριας, ο οποίος για καλή μου τύχη είχε αποκλεισθεί στη Σαλαμίνα (υπήρχαν σπίτια των αξιωματικών) ενώ δούλευε στο ΝΝΑ (Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, το κεντρικό νοσοκομείο του Ναυτικού) όπου ήταν Υποδιευθυντής.
Για να μην τα «πολυλογώ», που έλεγε κι η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, το σχέδιο προέβλεπε αυξημένη επαγρύπνηση και προετοιμασία για… τα χειρότερα (μέχρις αιματοχυσίας). Εν τω μεταξύ το ραδιόφωνο (τηλεόραση δεν είχαμε) το «χαβά» του: «Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν» κλπ. κλπ. Αξιωματικοί και Υπαξιωματικοί συγκεντρωμένοι στο «καρέ» μας (στο σαλονάκι μας) να «περιμένουμε περαιτέρω εντολάς», κατά το διάγγελμα του Παπαδόπουλου! Τα τηλέφωνα κομμένα (κινητά δεν υπήρχαν) και το ραδιόφωνο το «χαβά» του. Δεν θυμάμαι πως κύλησε ο χρόνος, όμως κάποτε (την ίδια μέρα;) ήλθε εντολή να επιβιβαστώ στο ΒΠ «ΛΕΩΝ» (σημ.1) το οποίο θα αναχωρούσε για… «Ξιφία». Ξιφίας ήταν η κωδική ονομασία του μηνιαίου ταξιδιού ενός πολεμικού, το οποίο θα έκανε περιπολία φυλάττοντας τα προς ανατολάς σύνορά μας (Ελληνο-Τουρκικά νερά).

Πράγματι, εγώ πήρα το… βαλιτσάκι μου και δρόμο για το πλοίο, το οποίο ευρίσκετο εν όρμω (δηλ. ήταν αγκυροβολημένο στον όρμο του Ναυστάθμου Σαλαμίνας). Δεν θυμάμαι πόσες ημέρες παραμείναμε στο αγκυροβόλειο περιμένοντας εντολές, θυμάμαι όμως ότι μαζί με άλλους νέους αξιωματικούς φτιάξαμε μια φιλική παρέα, κάτι σαν μικρή χορωδία (κανονική χορωδία είχαμε στον Α΄ Λόχο του Στρατοπέδου «ΠΑΛΑΣΚΑ» όταν ήμουν εκπαιδευόμενος) και με τη συνοδεία ενός ακορντεόν τραγουδούσαμε μέχρι… Θεοδωράκη! Ήταν τότε… της μόδας και δεν είχε σχέση το Ναυτικό με τη Χούντα! Κάποια στιγμή λοιπόν, ακούγεται από τη σκάλα του πλοίου το χαρακτηριστικό σφυριγματάκι με το οποίο στο Π.Ν. υποδέχονται κάποιον επίσημο, κάποιον υψηλόβαθμο αξιωματικό… Πράγματι, μπαίνει στο σαλόνι του πλοίου ο… Αρχιεπιστολεύς του Ναυστάθμου, ο αείμνηστος Αρχιπλοίαρχος Π.Ν. κ. Π. (στοιχεία στη διάθεσή σας), ο οποίος χαμογελαστός μας χαιρετάει και μας λέει (σημ.2): «Γιατί διακόψατε παιδιά το ωραίο τραγούδι σας; Άλλο πολιτική, άλλο μουσική»! Λίγες ημέρες αργότερα ο αείμνηστος Αρχιπλοίαρχος και Αρχιεπιστολεύς του Ναυστάθμου Σαλαμίνας… είχε πάει στο σπίτι του! (Δεν γνωρίζω πόσο συνέβαλε η… αγάπη του προς τη μουσική του Θεοδωράκη, για την απομάκρυνσή του!

Κάποια στιγμή ξεκινήσαμε για να φυλάξουμε τα υδάτινα σύνορά μας από την τουρκική (μόνιμη, μέχρι σήμερα) όρεξη. Για να καταλάβετε πώς νιώθαμε εμείς οι ένστολοι (ένας απλός Σημαιοφόρος-Ιατρός του Βασιλικού Ναυτικού ήμουν) θα σας αναφέρω ένα περιστατικό ρουτίνας που δείχνει και το πώς αισθανόταν ο κόσμος, Έλληνες και ξένοι, για τη Χούντα (Επανάσταση την έλεγαν). Σε κάποιο διάλειμμα λοιπόν της περιπολίας μας, που είχαμε ελλιμενισθεί στη Ρόδο, φορώντας την πανέμορφη στολή μου με τις χρυσές και κόκκινες επωμίδες (το κόκκινο είναι διακριτικό του γιατρού), «αριβάρισα» με άλλους νέους αξιωματικούς σε κάποιο χορευτικό ξενυχτάδικο, για το σύνηθες σπορ των νέων, το φλερτ με ωραία κορίτσια. Τότε διαπιστώσαμε ότι ο μαγνήτης της στολής, είχε αναστραφεί κι αντί να έλκει το ωραίο φύλο το απωθούσε. Οι κοπέλες (ένα μπουκέτο Φιλανδές αεροσυνοδοί) μας αντιμετώπισαν σαν… λεπρούς, δηλ. φάγαμε κανονική χυλόπιτα! (Συγχωρείστε με αδέλφια μου για τις εξομολογήσεις – πλησιάζει και το Άγιο Πάσχα – αλλά «ο εξ ημών αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω»).
Τελειώνοντας, επειδή πολλά έχουν ειπωθεί για τη Χούντα (και πράγματι έκανε υπερβολές για να επιτύχει τους σκοπούς της) όμως παντού υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι (σημ. 3). Όπως έχω αναφερθεί σε άλλο κείμενό μου, εγώ επί Χούντας διορίστηκα Πανεπιστημιακός, παρά… τα «αριστερά» μου γονίδια!... (Ο Θεός να αναπαύσει τον ανακριτή μου, αείμνηστο Π.Γ.). Πάντως επιμένω ότι, εγώ προσωπικά, δεν γνώρισα αξιωματικό του Π.Ν. ενταγμένο στη Χούντα.

Επίλογος
Και δυο λόγια για τη Χούντα και το… πουλί. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, παντού υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. Προσωπικά, επειδή έτυχε να έχω δασκάλους τον αείμνηστο Καθηγητή Χειρουργικής Νικ. Χρηστέα και τον πνευματικό μου πατέρα (με πάντρεψε) Παν. Μπάλα, Καθηγητή Αγγειοχειρουργικής, είχα μεγάλο κύκλο γνωριμιών!

Λόγω λοιπόν… Χρηστέα και Μπάλα γνώρισα και επώνυμους και αρκετούς Χουντικούς, όμως θα αναφερθώ μόνο στον «σκληρό» πυρήνα της Χούντας. Νοσηλεύσαμε λοιπόν τον Νικ. Μακαρέζο, έναν άνθρωπο χαμογελαστό κι ευγενή παρά τους πόνους του (έζησε κι έφυγε από το νοσοκομείο «έχων καλώς», από εκεί και πέρα δεν γνωρίζω τι έκανε…). Νοσηλεύσαμε τον Δήμαρχο Περάματος, αείμνηστο Κωτάκη με γάγγραινα, ο οποίος όταν πήγε στην Αμερική για καλύτερα, του συνέστησαν να μείνει για να… του κόψουν το πόδι του! Εκείνος απήντησε (έχει «μείνει» η απάντησή του): «Και στην Ελλάδα κόβουν πόδια» και όταν επέστρεψε και περιέργως… γλίτωσε τον ακρωτηριασμό (με τη βοήθεια του Θεού), μας… θεοποίησε. Ήταν κύριος με όλη τη σημασία της λέξεως! Στ. Πατακός: ένας περίεργος, θρησκόληπτος τύπος, που δεν έδινε την εντύπωση… κακού. Πιπινέλης (συνεργάτης της Χούντας): δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. Άφησε την τελευταία του πνοή στο θάλαμο 309 του «Λαϊκού» Νοσοκομείου (Βασ. Παύλος, τότε). Αντίπαλος της Χούντας και Πρόεδρος της ΕΔΑ, Ηλίας Ηλιού: Θάλαμος 301, διάγνωση: διαβητική γάγγραινα κι αυτός. Και αυτού το πόδι με τη βοήθεια του Θεού και του υπερβαρέος οξυγόνου… γλίτωσε. Όταν κάποια στιγμή η Χούντα απαγόρευσε στη σύζυγό του να τον επισκέπτεται, ο αείμνηστος Νικ. Χρηστέας απείλησε με παραίτηση και (ω του θαύματος) η απαγόρευση ήρθη (σημ.4) . Πολύ αργότερα, μετά τη μεταπολίτευση, συνάντησα τον αείμνηστο Ηλ. Ηλιού στο πεζοδρόμιο της Ιπποκράτους. Τον χαιρέτισα ευγενικά και τον ρώτησα αν με θυμάται. Με μάτια βουρκωμένα μου απήντησε: «Μπορώ παιδί μου να ξεχάσω το τι έκανες για μένα; Μπορώ να ξεχάσω την καλοσύνη σου και την ευγένειά σου;» Οι συνάδελφοι θα γνωρίζουν από δικά τους περιστατικά ότι ένα δάκρυ ευγνωμοσύνης από τον ασθενή (ή ένα χαμόγελο και ένα ευχαριστώ) αξίζει πολύ περισσότερο από το φακελάκι και δεν… κοστίζει τίποτα!...

Και δυο λόγια για το έμβλημα (σήμα κατατεθέν της Χούντας), το παρεξηγημένο «πουλί»: Φοίνικας λοιπόν ή Φοίνιξ (αντιγράφω, Γ. Μπαμπινιώτης, Μικρό Λεξικό, σελ. 112):
«Μυθολογικό ιερό πτηνό των Αρχαίων Αιγυπτίων για το οποίο πιστευόταν ότι ζούσε 500 χρόνια και ότι όταν διαισθανόταν πως έρχεται το τέλος του, άναβε φωτιά από αρωματικά φύλλα και καιγόταν μέσα σ’αυτήν, για να αναγεννηθεί κατόπιν από τις στάχτες του. Επίσης, το πρώτο νόμισμα του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, που κόπηκε στην Αίγινα το 1828 από την Κυβέρνηση Καποδίστρια και έφερε παράσταση του παραπάνω πτηνού»!... Βέβαια (δική μου «κριτική») στο έμβλημα της Χούντας μέσα στη φωτιά, φαίνεται κι ένας φαντάρος με το όπλο… επ’ώμου. Ποτέ δεν κατάλαβα αν καίγεται ή… δεν καίγεται (τελικά φαίνεται πως κάηκε!...).

Άντε και Καλό Πάσχα, και εύχομαι να μην καούμε τουλάχιστον από… ρουκέτες.
 

Σημ. 

^₁ Το ΒΠ «ΛΕΩΝ» ήταν μικρό αντιτορπιλικό (συνοδείας) και ανήκε στην κατηγορία (ομάδα) των Θηρίων (ΠΑΝΘΗΡ, ΛΕΩΝ, ΙΕΡΑΞ κ.α.).

^₂ Εννοείται ότι εν τω μεταξύ εμείς γίναμε «στήλη άλατος» (παγώσαμε).

_³ Τα πιο πάνω γεγονότα είναι πλήρως αληθινά και για τους αμφισβητούντες έχω στη διάθεσή τους τις απαντήσεις μου.

_⁴ Ο αείμνηστος Καθηγητής Νικ. Χρηστέας ποτέ δεν προσκύνησε κανέναν. Ήταν με τον δικό του τρόπο επαναστάτης.

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.