O Ντελόρ, ο Γιουνκέρ, το κακό και το χειρότερο

«Η κατάσταση επιβάλλει τη λήψη δραστικών μέτρων... το ταχύτερο δυνατόν... Η σοβαρή διαφορά ανάμεσα στην οικονομική της εξέλιξη κι εκείνη των άλλων χωρών κινδυνεύει να υπονομεύσει μόνιμα την πορεία της Ελλάδας προς την ενιαία αγορά, την ΟΝΕ και την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Οσο για την Επιτροπή, θα βρισκόταν σε δύσκολη θέση να έχει συνδέσει την αξιοπιστία της σε απόφαση δανείου, του οποίου οι όροι δεν τηρήθηκαν. Για τον λόγο αυτό θεωρούμε απαραίτητη τη λήψη δραστικών μέτρων, που θα επέτρεπαν να διαφανεί η σαφής πρόθεση της χώρας σας να μειώσει τις ανισορροπίες».

Δεν είναι επιστολή του Ζ.Κ. Γιουνκέρ στον Αλ. Τσίπρα. Είναι απόσπασμα από την επιστολή που έστειλε στις 15/3/1990 ο τότε πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ. Ντελόρ, στον τότε Ελληνα πρωθυπουργό, Ξ. Ζολώτα. Μέρος του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, τότε, ταρακουνήθηκε. Η χώρα, όμως, ξαναγύρισε και πάλι ύστερα από λίγα χρόνια στον γνωστό της δρόμο. Εκλεισε τα αυτιά της στις δυσάρεστες αλήθειες και ξεκίνησε να αντιμετωπίζει με απέχθεια όσους της έλεγαν «Λεφτά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν» σε πείσμα της κοινής λογικής, αλλά και της αριθμητικής.

Η «λεβέντικη» διαπραγμάτευση των τελευταίων μηνών είναι απόδειξη πως ο ορθός λόγος επηρεάζει μόνο τη μειοψηφία. Η οικονομία ξανακύλησε στην ύφεση, ο προϋπολογισμός εκτροχιάστηκε και, ως αποτέλεσμα, η τρόικα έχει ζητήσει πιο επώδυνα μέτρα απ’ αυτά που πρότεινε τον Δεκέμβριο. Αυτό, όμως, που μετράει προς το παρόν για ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας είναι ότι η κυβέρνηση «σκίζει το πουκάμισό της» στις διαπραγματεύσεις. Μετράει, δηλαδή, το στυλ και όχι το αποτέλεσμα. Μακάρι να πάμε έστω και σε επώδυνη συμφωνία. Θα είναι τραγικό να βγάλουμε τα διδάγματά μας μετά την πρόσκρουση στον τοίχο. Αλλά με τις αντιλήψεις που έχουν επικρατήσει, με την απόδραση ουσιαστικά της κυβέρνησης από την πραγματικότητα, ακόμα και με μια συμφωνία, η Ελλάδα θα σέρνεται χωρίς επενδύσεις, χωρίς προοπτική, με υψηλότερη ανεργία και με χαμένη ολόκληρη τη δεκαετία! Επί δεκαετίες επιζητούσαμε την εδραίωση της δημοκρατίας, την αναβάθμιση της στρατηγικής σημασίας της χώρας και τη βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου εντός του λεγόμενου δυτικού κόσμου. Αυτές τις πανεθνικές επιδιώξεις εκπλήρωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, οδηγώντας την Ελλάδα στην Ευρώπη. Εκτός από αυτοπεποίθηση και ασφάλεια, η Ευρώπη, μέσα από τις πολιτικές της διεργασίες και τη σταδιακή εναρμόνιση των πολιτικών των μελών της, προσέφερε πολλές ευκαιρίες να εξελιχθεί η χώρα σε μια πραγματικά ζηλευτή αστική δημοκρατία της Ευρωπαϊκής Δύσης. Δυστυχώς, όμως, η Ελλάδα υπήρξε ένας στωικός παρατηρητής του μετασχηματισμού της Ευρώπης σε Ενωση, επειδή ελάχιστοι κατανόησαν (και κατανοούν) το μεγάλο πολιτικό γεγονός της συμμετοχής μας. Κι ενώ η Ευρώπη προχωρούσε μπροστά, η Ελλάδα θυσίασε τις ευκαιρίες στον βωμό του λαϊκισμού, των ιδεολογικών αγκυλώσεων και της πελατειακής δομής. Η κρίση των τελευταίων ετών έβγαλε όλα τα τζίνια απ’ όλα τα μπουκάλια. Συντελούσης και της τιμωρητικής διαθέσεως των εταίρων μας, τα πρώτα τουλάχιστον χρόνια, το χάσμα από πλευράς νοοτροπίας με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης μεγάλωσε. Ο ψευδοηρωικός πολιτικός λόγος νομιμοποιήθηκε. Η γραφικότητα θεωρείται σοβαρότητα. Αυτό εξασφαλίζει, φυσικά, εκλογικό ακροατήριο στους δημαγωγούς, αλλά υπονομεύει την προσπάθεια της χώρας για σταθεροποίηση και ανάκαμψη.

Συνειρμοί και μηνύματα είναι ξεκάθαρα. Ουσία στον πατριωτισμό δίνει όποιος συνεισφέρει στο να δρομολογήσουμε την πρόοδό μας και να βελτιώσουμε τη ζωή μας στους κόλπους της Ευρώπης, όπως επιδιώκει, ευτυχώς ακόμα, ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας. Εδώ που βρεθήκαμε, απαιτούνται ηγεσίες με αίσθηση χρέους προς τις επόμενες γενιές. Ηγεσίες ικανές να ορίζουν με στρατηγικό τρόπο την κατεύθυνση, να διαπραγματεύονται με επιχειρήματα και σοβαρότητα, να φέρνουν αποτελέσματα με σχέδιο, να κινητοποιούν κρατώντας κοντά τους άξιους ανθρώπους και να συνεννοούνται μεταξύ τους. Οι ηγεσίες αυτές μπορούν να αναδειχθούν μόνο από τη δεξαμενή των Ελλήνων που δεν απασχόλησαν την κοινωνία με ακρότητες ή «σαπουνόφουσκες». Πρόσωπα τα οποία ακολούθησαν ή είναι έτοιμα να ακολουθήσουν τον ευθύ και ανηφορικό δρόμο των μεταρρυθμίσεων, του θάρρους και της αλήθειας, εισάγοντας νέες ιδέες από χώρες που προοδεύουν.

Παραμένοντας στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., η Ελλάδα έχει ακόμη μπροστά της δυνατότητες και προοπτικές. Φτάνει να μην κρατάει ομπρέλα όταν βρέχει ευκαιρίες. Για να μη χαθεί μια ολόκληρη γενιά, είναι καιρός να ακολουθήσουμε επιτέλους, με όλη μας την καρδιά, και όλες μας τις δυνάμεις, τον δρόμο της Ευρώπης. Διαφορετικά, από τον Ντελόρ στον Γιουνκέρ, θα οδηγούμαστε από το κακό στο χειρότερο!

* Ο κ. Χατζηδάκης είναι βουλευτής της Ν.Δ. και ο κ. Μουσουρούλης είναι πρώην υπουργός.