Το γύρο των ελληνικών και όχι μόνο ΜΜΕ, ηλεκτρονικών και έντυπων, κάνει «Η ΜΙΧΑΛΟΥ», η σατυρική εφημερίδα του ποιητή Φώτη Αγκουλέ, αφού η ανατύπωσή της τον περασμένο Μάρτιο από το Παράρτημα Χίου του Πανελλήνιου Πολιτιστικού Συλλόγου Απογόνων και Φίλων της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και τις εκδόσεις ΑΛΦΑ ΠΙ, έγινε πρωτοσέλιδο θέμα στην ιστοσελίδα του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΜΠΕ), σε κείμενο Κώστα Μαρδά.
Η δημοσίευση
Για πρώτη φορά εκδίδεται σε ανάτυπο η σατυρική εφημερίδα του Χιώτη ποιητή Φώτη Αγγουλέ «Η Μιχαλού», από το Παράρτημα Χίου του Πανελλήνιου Πολιτιστικού Συλλόγου Απογόνων και Φίλων της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Άλφα Πι». Πρόκειται για το σκωπτικό έντυπο λίγων αλλά εκρηκτικών σελίδων -«Εφημερίς σατυρική που βγαίνει κάθε Κυριακή/ Κι’ έχει μια δραχμή το φύλλο/ και στον ξένο και στον φίλο/ «Ελευθερίας» το τυπογραφείο/ κι όταν με διώξουνε θα φύγω». Το πρώτο τεύχος είδε το φως της δημοσιότητας στις 9 Οκτωβρίου του 1932 ,«μέσα στην περίοδο της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, που ξεκίνησε το 1929 καταρρίπτοντας τους μύθους της κοινωνίας της αγοράς, της αφθονίας, της ειρήνης με ιμπεριαλιστικό πρόσημο, της αστικής δημοκρατίας που κυοφορεί το αυγό του φιδιού, το φασισμό», όπως γράφει στον πρόλογο ο δάσκαλος Μάρκος Σκούφαλος. Στην έντυπη αυτή έπαλξη ο λυρικός και επαναστατικός κομμουνιστής ποιητής σαρκάζει, στηλιτεύει, ανατρέπει. Στόχος του τα πρόσωπα εξουσίας και οι κατεστημένες καταστάσεις όχι μόνο της χιώτικης κοινωνίας, αλλά και του πανελληνίου, ακόμη και της τότε διεθνούς σκηνής. Ο Αγγουλές δεν αφήνει σε χλωρό κλαδί βασιλιάδες, πρωθυπουργούς, αρχοντολόι, πολιτικάντηδες, ιερείς, βουλευτές, δημάρχους και αστούς. Εξαιρεί βέβαια από το σχολιασμό του κυρίαρχα πρόσωπα του ιδεολογικού του χώρου, επιλέγοντας να αναγορεύσει τη σάτιρα σε παιδαγωγική τέχνη υπέρ του προλεταριάτου…. Ο έντυπος αυτός αγώνας κράτησε τρία χρόνια, γιατί η εφημερίδα έκλεισε υπό την απειλή της λογοκρισίας από την κυβέρνηση Τσαλδάρη.
Χρονογράφημα και άλλα
Στις 8 Ιανουαρίου του 1933 διαβάζουμε το χρονογράφημα με τον τίτλο «Κρίσις»:«…Μα, μήπως κύριοι έχετε την γνώμην ότι και αυτοί ακόμη οι πτωχοί έχουν κρίσιν; Εάν συνέβαινεν τούτο, δεν θα πεινούσαν τόσο υπομονετικά. Ούτε οι ίδιοι οι Κρητικοί δεν έχουν κρίσιν, διότι ενώ με δύο πήχες πανί ημπορούν να φτιάξουν ένα πανταλόνι, αγοράζουν δώδεκα πήχες και φτιάχνουν μια βράκα. Γι’ αυτό αγαπητοί μου κρισιοπαθείς, θάταν προτιμότερο, αντί να φωνάζετε «κρίσις», να διαλαλείτε : «Ακρισία»! Έμμετρη επιστολή προς ξενιτεμένο φίλο του Στεφανή στην Αμερική: «Αγαπητέ μου Στεφανή, οχτώ κι οχτώ δεκάξη / αυτός ο κόσμος ο τζοντζές ποτέ του δεν θ’ αλλάξει / Πάντα οι κλέφτες θένα τρων, θα πίνουν, θα γλεντούνε/ κι οι τίμιοι τον ήλιο θένα πετροβολούνε…/Πάντα θα κλαίνε οι μισοί, και θα γελούν οι άλλοι/και θα υπάρχουνε μικροί στον κόσμο πιο μεγάλοι/ Θα κλαίει καθένας χωριστά, κι΄όλοι θα δέρνονται μαζί/ και ο Αμλέτος θα ρωτά: Να ζει κανείς ή να μη ζει; /Θα κλέβωμε, θα δένωμε και τους θεούς θα βρίζουμε/ και θα τους συκτηρίζουμε και θα τους μακαρίζουμε/και θα ξεκουραζόμαστε και θένα ξαναρχίζωμε/ κι αν μας ρωτήσουν ποιοι είμαστε κι εμείς δεν θα γνωρίζωμε». Από τη στήλη «Αι τελευταίαι ειδήσεις»: «Ζήτω που η εληά πουλιέται για χαβιάρι!/ Ζήτω που μας γδαίρνουν το τομάρι!/ Ζήτω που το Διαόλου που θα μας πάρει!/ Ζήτω και κομάτι του Τσαλδάρη!/ Ζήτω που κοιτάζουμε λοξά το ψωμί σαν νάναι ερωμένη!/ Ζήτω και η ρέγκα η ουγιασμένη!».
Ο ποιητής και αγωνιστής
Ο Φώτης Αγγουλές γεννήθηκε το 1911 στην Κρήνη (Τσεσμέ ) της Μικράς Ασίας απέναντι από τη Χίο. Για να σωθεί από τη σφαγή των Τούρκων στον πρώτο διωγμό του 1914 η οικογένειά του κατέφυγε στο νησί στον προσφυγικό συνοικισμό του Κάστρου. Φοίτησε μέχρι τη Β΄ Δημοτικού και παρ’ ότι του άρεσαν τα γράμματα, δεν άντεχε το καταπιεστικό σύστημα εκπαίδευσης, γι’ αυτό και μια μέρα πήδηξε από το παράθυρο του σχολείου για να μην ξαναγυρίσει. Ξεκίνησε να δουλεύει ως μαθητευόμενος τυπογράφος στην τοπική εφημερίδα «Ελευθερία» και σιγά-σιγά άρχισε να γράφει στην «Πρόοδο» χρονογραφήματα και τα πρώτα του ποιήματα που εκδόθηκαν με τίτλο «Μπαλάντα του πόνου», αφιερωμένα στο θάνατο της μητέρας του. Όλη η ζωή του ήταν αγώνας για το όνειρο μιας αταξικής κοινωνίας με παράλληλη θητεία στην λυρική και επαναστατική ποίηση, αλλά χωρίς τις αφελείς ρητορείες που συνηθιζόταν τότε στην στρατευμένη ποίηση. Πήγε στη Μέση Ανατολή, συμμετείχε στην ανταρσία του Απρίλη 1944, συνελήφθη από τους Άγγλους, κλείστηκε στα σύρματα του Ντεκαμερέ στην περιοχή της Ερυθραίας, έγινε μέλος του ΚΚΕ, επέστρεψε το 1946 στην ιδιαίτερη πατρίδα του οργανωμένος στο Δημοκρατικό Στρατό του ΚΚΕ, συνελήφθη στη Φουντάνα στον Βροντάδο, όπου για τέσσερεις μήνες μαζί με συντρόφους του στοιχειοθετούσε τα παράνομα κομματικό έντυπα, μεταφέρθηκε στην Αθήνα στο στρατοδικείο, στάλθηκε εξορία στη Γυάρο, στη Μακρόνησο και μετά στις φυλακές Αβέρωφ.
Και μετά: Φυλακές Ναυπλίου, Βουρλών, Κορίνθου, Κεφαλονιάς, Αλικαρνασσού Κρήτης, Κέρκυρας , απ’ όπου αποφυλακίσθηκε το 1956 αφού εξέτισε τα 2/ 3 της ποινής του, χωρίς να δεχθεί να υπογράψει δήλωση μετανοίας. Στη Χίο έζησε πολύ καιρό σε άθλια οικονομική κατάσταση, υποφέροντας από φυματίωση, αναζητώντας τη «γιατρειά» στην ποίηση . Παρά το διωγμό από τις αστυνομικές αρχές , η τοπική κοινωνία τον αγκάλιασε. Δούλεψε στο τυπογραφείο της εφημερίδας «Χιακός Λαός» παίρνοντας το πολυπόθητο βιβλιάριο ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης του ΙΚΑ. Τη νύχτα της 26 προς 27 Μαρτίου του 1964, στο διάδρομο της τουριστικής θέσης του πλοίου «Κολοκοτρώνης», της γραμμής Χίου- Πειραιά, άφησε την τελευταία του πνοή. Η κηδεία του έγινε με δαπάνη του Δήμου Χίου παρουσία του Γιάννη Ρίτσου και άλλων στελεχών της Αριστεράς.
«Πουθενά δεν μπορείς να πας χωρίς εισιτήριο/ Για να δούμε θα μου ζητήσει εισιτήριο ο Χάρος;»…
Ειδήσεις σήμερα
Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.
Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.
facebook
youtube
instagram
X
