Σωτήρης Τζούμας – Ενωτική... παραίτηση από την προεδρεία της Ένωσης Αγιοπαρασκευουσίων

Ανέλαβα όπως ίσως  γνωρίζετε Πρόεδρος της ιστορικής Ενώσεως Αγιοπαρασκευουσίων, προ τριάντα περίπου ετών, χωρίς αυτό να είναι στις επιδιώξεις μου. Ποτέ δεν ζήτησα τίτλους και αξιώματα. Απλά ήθελα όπου συμμετέχω να γίνεται σωστή δουλειά και να υπάρχει ομαδικό πνεύμα.

Ο απερχόμενος τότε Πρόεδρος της Ενώσεως Αγιοπαρασκευουσίων αγαπητός μας Αλέκος Πλωμαρίτης, ως μεγάλος οραματιστής που ήταν, είδε σε μας τους νεότερους τους άξιους συνεχιστές. Και χωρίς κόμπλεξ μας παρέδωσε την σκυτάλη, την διοίκηση της Ενώσεως. Ομολογώ πως επιστρατεύτηκα οικειοθελώς και με αγάπη. 

Εξ αρχής είχα θέσει ως στόχο μου να πορευτούμε με ενωτικό πνεύμα και να μπει ένα τέλος στις αντιπαραθέσεις που υπήρχαν στο παρελθόν μεταξύ των κατοίκων του Καστέλλου και των γηγενών των Λιβαδίων. Πρόκειται άλλωστε για σύνηθες φαινόμενο στις μικρογειτονιές!

Ως ένα βαθμό τα καταφέραμε! Το ξεπεράσαμε. Ρίξαμε το βάρος μας στη δημιουργία ενός πανηγυριού που δεν υπήρχε όμοιο του στη Χίο, προσθέτοντας το απόγευμα της παραμονής της εορτής της Αγίας, ένα τμήμα πολιτιστικών εκδηλώσεων μέσα από το οποίο θα προβάλλεται η Μικρασιατική ιδέα.

Και το αποτέλεσμα μας δικαίωσε! Δεν θα ξεχάσω τον Μακαριστό Μητροπολίτη μας Διονύσιο το βράδυ της πρώτης λιτανείας-περιφοράς της Εικόνας της Αγίας Παρασκευής που με δάκρυα στα μάτια μου είπε: «Απόψε Σωτηράκη  γράψαμε ιστορία. Θα το θυμούνται οι επόμενες γενιές και θα λένε ο Χίου Διονύσιος αναβίωσε την λιτανεία που κάναμε στο Κιόστε». Και είχε τόσο δίκαιο. 

Μόνο τις λαμπαδηδρομίες δεν μπορέσαμε να αναβιώσουμε. Ίσως το πετύχουν αυτό οι νεότερες γενιές.

Στις εκδηλώσεις που ξεκινήσαμε το 1986, υπήρξαν αρωγοί μας όλα τα αδελφά σωματεία και οι σύλλογοι.

Τόσο ο Μορφωτικός Σύλλογος Βαρβασίου «Ο Φάρος» με τον αείμνηστο Ανδρέα Αξιωτάκη, ο οποίος  ήταν κοντά μας  ως γνήσιος πατέρας και αδελφός από την πρώτη στιγμή. Και αργότερα ο «οικογενειακός» μας σύλλογος «Γεώργιος Βούρος», ο οποίος μας συνέδραμε ποικιλοτρόπως στο ξεκίνημα μας. Τα χρόνια πέρασαν. Οι εκδηλώσεις της Αγίας Παρασκευής την παραμονή της εορτής πέτυχαν και έδεσαν κάβο και αποτελούν πλέον μια γνήσια μικρασιατική παράδοση στην καρδιά του καλοκαιριού. Μόνο κολακευτικά σχόλια ακούμε. Πέρασαν και τιμήθηκαν από το βήμα μας μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο αείμνηστος χωριανός μας  μεγάλος δημοσιογράφος  Γιάννης Καψής  και αργότερα ο Δημήτρης Αβραμόπουλος κ. ά.. Και ασφαλώς όλοι οι παλαιοί Μικρασιάτες και οι Μικρασιάτισσες που ζούσαν! Κανέναν δεν αφήσαμε παραπονεμένο! Και τους μνημόνευσα και εφέτος στην ομιλία μου έναν προς έναν. Ήταν για όλους μας ένα αναβάπτισμα.

Αλλά η επιτυχία γεννά, δυστυχώς, την πλεονεξία. Και η πλεονεξία είναι κακός σύμβουλος στις μικρές γειτονιές. Εγώ μπορεί να είμαι Πρόεδρος της Ενώσεως αλλά δεν είμαι  εκτελεστικός και με αρμοδιότητες «δεσμείν τε και λύειν».

Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα τη θέση του Προέδρου, δεν θέλησα να έχω σχέση με τα οικονομικά. Με δική μου επιλογή. Άλλωστε, στα τριάντα αυτά χρόνια δεν γνωρίζω ούτε καν τα έσοδα της πανηγύρεως, παραμονή ή ανήμερα, ούτε έχω παραβρεθεί ποτέ σε οποιαδήποτε καταμέτρηση.  Αυτό άλλωστε  είναι  φύσει αδύνατον λόγω της απουσίας μου στην Αθήνα. Ωστόσο, φανερώνει  και την διακριτική και εξ αποστάσεως συμμετοχή μου στα της Ενώσεως.

Το ότι άρχισε ο Σύλλογος  να φτιάχνει  παραδοσιακές στολές και όπως μαθαίνω εκ των υστέρων υπήρξε προσπάθεια δημιουργίας χορευτικού συγκροτήματος, δεν το γνώριζα και ουδέποτε ενημερώθηκα επισήμως. Από τα ρεπορτάζ των χιώτικων εφημερίδων τα είδα τότε και αναρωτήθηκα. Και η εξήγηση που μου δόθηκε από τον Αντιπρόεδρο Κώστα Μιμίδη ήταν για να έχουμε και μείς τη δική μας αυτοτελή παρουσία και συμμετοχή στις παρελάσεις και στις λιτανείες! Και δεν το βρήκα κακό αυτό! 

Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι στο βαθμό να κατηγορούμεθα σήμερα ότι δημιουργούμε παρασυναγωγή για να διαλύσουμε τον «Σύλλογο Γεώργιο Βούρο» αυτό πάει πολύ!

Και δεν το δέχομαι. Οι σύλλογοι δεν διαλύονται γιατί κάποιοι άλλοι σύλλογοι δραστηριοποιούνται! Αντιθέτως. Αυτό καλλιεργεί την ευγενή άμιλλα.Και θα μου επιτραπεί να πω πως όπως ο ένας σύλλογος δραστηριοποιείται με επιτυχία στον ένα τομέα με την ίδια επιτυχία μπορεί να δραστηριοποιείται και ο άλλος. Αυτό είναι σημάδι υγιούς διαβίωσης και σύμπλευσης και όχι σχέδιο ανατροπής του άλλου. 

  Όπως είπα στην αρχή της δήλωσης μου, σκοπός μου και στόχος μου εξ αρχής ήταν η ενότητα. Δεν ήθελα να ξύνω πληγές του παρελθόντος και μνήμες κακές και παλιές, ούτε ήθελα  να θυμάμαι το μπούλινγκ που περάσαμε εμείς οι Καστελλούσιοι από τους γηγενείς των Λιβαδίων του Αγίου Λουκά, που θεωρούσαν ότι εμείς του… συνοικισμού είμαστε μειονεκτικότεροι αυτών. Και δεν φερόντουσαν έτσι όλοι! Προς Θεού! Υπήρχαν και οι φωτεινές εξαιρέσεις! Όμως αρκεί να πω, πως μια θέση επιτρόπου στην ενορία του Αγίου Λουκά, δεν θυμάμαι στα χρόνια που ζούσα στη Χίο, να κατέλαβε ποτέ Καστελλούσης. Ακόμη και μέχρι σήμερα.Λες και είμαστε μολυσμένοι!

Τα περιγράφει άλλωστε πολύ παραστατικά όλα αυτά ο Νίκος Καζαντζάκης στο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Τι να τα θυμίζω; Η ζωή επαναλαμβάνεται!

Αλλά για την κατανόηση της ιστορίας, να θυμίσω μια προσωπική μου μαρτυρία, που την κρατώ φυλαγμένη μέσα μου ως μία προσωπική ανθρώπινη πίκρα, για την οποία παρακαλώ τον Θεό στις προσευχές μου να μην με αξιώσει να την προκαλέσω εγώ ποτέ σε κανένα συνάνθρωπο μου.

Η τότε διευθύντρια του Βούρειου Δημοτικού Σχολείου, από το οποίο αποφοιτήσαμε όλα τα παιδιά της ευρύτερης περιοχής , του 10ου( δεκάτου) όπως λέγεται (το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, χωρίς τα παιδιά του Καστέλλου θα ήταν διθέσιο) η αείμνηστη Χαριτίνη Σερέμελη-Πρέκα μου ενεπιστεύθη ως μαθητή της Δ´ τάξεως Δημοτικού, την ευθύνη να ανοίγω το πρωί και να κλείνω το μεσημέρι το σχολείο. Στην αρχή πήγαινα και έπαιρνα τα κλειδιά από το παρακείμενο σπίτι της και τα επέστρεφα το μεσημέρι. Μετά παρέλευση ενός ευλόγου χρονικού διαστήματος και αφού όλα είχαν λειτουργήσει άψογα, η αείμνηστη Χαριτίνη μου είπε ότι μπορώ να κρατώ τα κλειδιά στο σπίτι μου αλλά να προσέχω!

Όταν το πληροφορήθηκε αυτό κάποιος δάσκαλος του σχολείου μας (αείμνηστος κι αυτός σήμερα) καταγόμενος εκ της περιοχής, πήγε μετά της συζύγου του επίσης δασκάλας και έκαναν ολόκληρη παράσταση στην αείμνηστη Χαριτίνη, γιατί έδωσε σε μένα τα κλειδιά και όχι σε κάποιον από την περιοχή του Αγίου Λουκά και μάλιστα μεγαλύτερο σε ηλικία. Και η μακαριστή Χαριτίνη ως γνήσια σιδηρά κυρία που ήταν απάντησε: «τα κλειδιά του σχολείου είναι δική μου ευθύνη. Εγώ προέκρινα να τα δώσω στον Σωτήρη με ο,τι αυτό συνεπάγεται. Όταν γίνετε εσείς διευθυντές να τα δώσετε σε παιδί της δικής σας επιλογής».

Ασφαλώς, το πλήρωσα αυτό ακριβά από το ζεύγος. Η δασκάλα σύζυγος με σήκωσε στον πίνακα μια από τις επόμενες ημέρες για να με ρεζιλέψει ενώπιον των συμμαθητών μου ζητώντας μου να γλείψω αυτά που έγραψε με κιμωλία (οποία παιδαγωγική!) γιατί μπήκα στην τάξη καθυστερημένα, επειδή είχα πάει σε διπλανή τάξη να ανάψω την ξυλόσομπα, κάτι που δεν ήταν βέβαια στις υποχρεώσεις μου αλλά ήξερα να το κάνω και βοηθούσα τους μαθητές των άλλων τάξεων να μην κρυώνουν. Και ο δάσκαλος σύζυγος δεν έχανε ευκαιρία να μην με προσβάλλει! Η καλή μου μητέρα εννοείται -ένας φιλήσυχος άνθρωπος- δεν το άφησε να περάσει έτσι για με έβλεπε μελαγχολικό και με ρώτησε. Εγώ δεν είπα τι ακριβώς συμβαίνει αλλά της είπαν τα άλλα παιδιά. Κι εκείνη βρήκε το θάρρος και τους  κατήγγειλε γραπτώς στον τότε επιθεωρητή δημοτικής εκπαίδευσης και ασφαλώς  αυτό δεν ήταν ευχάριστο για το ζεύγος το οποίο έκτοτε με έβλεπε και άλλαζε χρώματα. Ο Θεός να τους  συγχωρέσει. 

Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μπούλινγκ, όπως το αισθάνθηκα τότε στο πετσί μου και έμεινε χαραγμένο στην  αθώα παιδική ψυχή μου. Αλλά χάρη στην αείμνηστη Χαριτίνη, έμαθα να πατώ στα πόδια μου και να μην φοβάμαι την κακότητα των ανθρώπων γύρω μου. Ο Θεός να την έχει στην αγκάλη Του.

Ας επανέλθουμε τώρα στα καθ´ημάς:

Το ανακοινωθέν του Γεωργίου Βούρου με πίκρανε πολύ. Διότι εξήγησα προ της πανηγύρεως της Αγίας Παρασκευής στον φίλο Πρόεδρο κ. Λουκά Αμπελιώτη, με τον οποίο συνομίλησα τηλεφωνικά με δική του πρωτοβουλία, πως δεν έχουμε πνεύμα ανταγωνισμού και πως μετά τις εκδηλώσεις μας και τις λοιπές δραστηριότητες που είναι αφιερωμένες στα 100 χρόνια του Μικρασιατικού ξεριζωμού, θα επανέλθουμε στην κανονική μας τροχιά. Δεν το κατάλαβε, δυστυχώς, αισθανόμενος απειλή και κίνδυνο από την πλευρά μας. Τον δικαιολογώ πλήρως. Εγώ δεν μπορώ να διορθώσω τα λάθη που έγιναν. Με πρόλαβε η ταχύτητα της... πλεονεξίας και το ανεξέλεγκτο της υπερβολής με την οποία δρουν κάποιοι  άνθρωποι.

Και έχω αποφασίσει στη ζωή μου να μην μαλώνω για τα αυτονόητα. Αποδέχομαι τη ζωή όπως έρχεται και πορεύομαι!

Η ζωή μας είναι πολύ μικρή. Ήδη αρχίσαμε να μετράμε αντίστροφα και η πανδημία μας δίδαξε ότι η ημερομηνία που θα καλέσει ο Κύριος την κλάση μας, μπορεί να είναι νωρίτερα του επιθυμητού. Επομένως γιατί να στενοχωριέμαι και να πονώ; 

Και επειδή  από καιρό τώρα αισθάνομαι την ανάγκη να παραδώσω την σκυτάλη, δηλώνω ευθέως και με πλήρη επίγνωση,  ότι μετά από 30 και πλέον έτη ανιδιοτελούς προσφοράς, παραιτούμαι από την Προεδρία της Ενώσεως Αγιοπαρασκευουσίων. Ευχαριστώ τα μέλη της Ενώσεως που με τιμούσαν με την τίμια ψήφο τους όλα αυτά τα χρόνια -τρεις ολόκληρες δεκαετίες. Νοιώθω ότι ανάλωσα τις δυνάμεις μου για το καλό του τόπου μας και του προσκυνήματος της Αγίας Παρασκευής  και πλέον δεν μπορώ να προσφέρω κάτι παραπάνω. Ήλθε η ώρα να παραδώσουμε την σκυτάλη στους νεότερους.

Αν κάτι μου μένει από όλο αυτό το υπέροχο ταξίδι είναι ότι βγάλαμε την Αγία Παρασκευή από τα στενά δρομάκια  του Καστέλλου και κάναμε το προσκύνημα της γνωστό σε όλο τον κόσμο. Και την Μικρασιατική ιδέα την μεταλαμπαδεύσαμε στις νέες γενιές για να συνεχίσουν την παράδοση. Και αυτό με κάνει να νιώθω υπερήφανος. Ευχαριστώ τα μέλη του Δ.Σ. για το έργο που επιτελούν, παραμελώντας πολλές φορές και τις οικογενειακές τους εστίες και τους παρακαλώ να μείνουν προσηλωμένοι στα ιδεώδη του Μικρασιατικού Ελληνισμού και στην προστάτιδα όλων μας την Αγία Παρασκευή. 

Εύχομαι από καρδιάς ο Σύλλογος να προοδεύει και να μεγαλύνεται, να δραστηριοποιείται έτι περισσότερο, να συνεχίσει με νέο αίμα την πορεία του υπηρετώντας την παράδοση και το νησί μας και η Αγία Παρασκευή να σκεπάζει όλα τα μέλη και τις οικογένειές τους.

Σας ευχαριστώ!

Μετά τιμής

Σωτήρης Μ. Τζούμας