Στη μνήμη του Νικολάου Μ. Βλυσίδη

Συναντηθήκαμε και γνωριστήκαμε στα δύσκολα χρόνια της κατοχής του νησιού μας από τους Γερμανούς, όταν μαθητούδια  από το δημοτικό σχολείο, μετά από τις εισαγωγικές εξετάσεις αρχίσαμε τα μαθήματα στη δευτέρα  τάξη οκταταξίου γυμνασίου στο Γυμνασιακό Παράρτημα του Γυμνασίου Χίου στο Βροντάδο , το οποίο πριν από ένα χρόνο είχε αρχίσει να λειτουργεί με τέσσερις  τάξεις.  Εκείνη την εποχή πολλοί κάτοικοι της περιοχής Συκιάδας Λαγκάδας προβλέποντας, πως μετά την απελευθέρωση της χώρας μας ,τα παιδιά τους θα ακολουθούσαν το ναυτικό στάδιο, άρχισαν να μετοικούν στο Βροντάδο για να φοιτήσουν στο γυμνάσιο, όπου υπήρχαν ευκολότερες συνθήκες εξεύρεσης κατοικίας από τη Χώρα.

Επτά σχολικές χρονιές περάσαμε στο γυμνάσιο μαζί με τους λοιπός φίλους  χωρίς ποτέ να τσακωθούμε μεταξύ μας σαν παιδιά. Αντίθετα ταιριάξαμε και αργότερα ζήσαμε και την προσκοπική ζωή.

Αξέχαστα μένουν στη μνήμη μου δυο περιστατικά που συνέβηκαν στο Σχολείο μας με πρωταγωνιστή τον Νικολή. Το πρώτο συνέβη όταν είμαστε στην τρίτη ή τετάρτη  τάξη. Τότε είχαμε καθηγητή της γαλλικής γλώσσας τον Τσαγκαίο, που διαδέχθηκε την κυρία Ασπασία Μπαχά. Αυτός ο καθηγητής ήταν περίεργος. Βαριόταν  ακόμη και να σημειώνει ο ίδιος τις επιδόσεις των μαθητών κατά την προφορική εξέταση. Ανέθετε σε κάποιο μαθητή να σημειώνει σε ένα χαρτάκι το βαθμό της εξέτασης με μορφή κλάσματος με αριθμητή τον βαθμό και παρανομαστή την ημερομηνία, λέγοντας συνήθως άσσο πάνω, άσσο κάτω αν ήταν πρωτομηνιά. Σπάνια έβαζε βαθμό πάνω από οκτώ. Τα στοιχεία της γαλλικής, που γνωρίζαμε ήταν ελάχιστα,  λόγω έλλειψης καθηγητών. Αυτός αντί να συμπληρώσει τις ελλείψεις μας, χρησιμοποιούσε το βιβλίο της γαλλικής που προβλεπόταν από το αναλυτικό πρόγραμμα, με λογοτεχνικά αποσπάσματα. Στην περίπτωση μας είχε αναθέσει την σημείωση των βαθμών στο Νικολή, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε  για τον τρόπο της εξέτασης και τη βαθμολογία.  Έγινε καυγάς μεταξύ των, που κατέληξε στην αποβολή από την αίθουσα του φίλου μου, βγαίνοντας μάλιστα από την πόρτα ο Τσαγκαίος πέταξε στο κεφάλι του Νικολή μια ξύλινη κασετίνα. Δεν ακολούθησε κάποια τιμωρία από το διευθυντή Δημ. Σκούφαλο.

Στη δεύτερη περίπτωση είμαστε στην τελευταία τάξη. Είχε έλθει τότε ένας επιθεωρητής που ήθελε να επιβάλει νέους τρόπους διδασκαλίας. Κατ αρχήν απαγόρευσε στους καθηγητές να κάθονται στην έδρα κατά τη διάρκεια της παράδοσης. Παραβρέθηκε στην αίθουσα στο μάθημα των λατινικών. Ο καθηγητής μας ο αείμνηστος Μανώλης Βασιλάκης, δίδασκε κάποιο απόσπασμα από έργο του Κικέρωνα. Σύμφωνα με τη νέα μέθοδό έπρεπε να μας δώσει την ερμηνεία των νέων αγνώστων λέξεων και μετά από ορισμένο χρόνο να ζητήσει από κάποιο μαθητή να ερμηνεύσει το νέο κείμενο. Έγιναν οι διαδικασίες, ζήτησε  να βρεθεί κάποιος από τους μαθητές να ερμηνεύσει το κείμενο, για να εκτιμηθούν τα αποτελέσματα του νέοι τρόπου διδασκαλίας. Κανείς από του θεωρούμενους καλούς μαθητές δεν προθυμοποιήθηκε να απαντήσει. Σε λίγο σηκώθηκε όρθιος  ο Νικολής. Βγήκε από το θρανίο και κρατώντας το βιβλίο με το κείμενο στάθηκε μπροστά στον μαυροπίνακα.  Κομπιάζοντας, σταματώντας και  ξεροβήχοντας μετέφρασε σχεδόν άψογα τη νέα παράγραφο του λατινικού κειμένου.  Ανασάναμε όλοι όταν σε λίγο κτύπησε το κουδούνι για  διάλειμμα. Την επόμενη ημέρα ακολούθησε συζήτηση μεταξύ του δασκάλου μας και των μαθητών. Ο Βασιλάκης απευθυνόμενος στον Νικολή είπε « Μη νομίζεις πως δεν κατάλαβα τι έγινε», και ο Νικολής απάντησε «το έκαμα για να σας βγάλω ασπροπρόσωπο».  Ο Νικολής είχε κόψει ένα φύλο από τη μετάφραση που είχε προμηθευτεί από το βιβλιοπωλείο του Κασιώτη,  τη στριμώξε στο βιβλίο και από εκεί είπε άψογα τη μετάφραση, ικανοποιώντας τον επιθεωρητή για την επιτυχία του νέου τρόπου διδασκαλίας των λατινικών.

Αποφοιτώντας από το Γυμνάσιο χωριστήκαμε. Μπαρκάρισε και άρχισε την προετοιμασία του για τις εξετάσεις απόκτησης του  πρώτου διπλώματος πλοιάρχου Γ΄ και την εκτέλεση των στρατιωτικών υποχρεώσεων του.  Εξελίχθηκε γρήγορα σε άριστο πλοίαρχο. Ξαναβρεθήκαμε στη Χίο μετά από μερικές δεκάδες χρόνια, αναπολώντας τις παιδικές αναμνήσεις μας και διηγούμενος ναυτικά συμβάντα, όπως την περίπτωση ενός ναυαγίου που συνέβη όταν πρωτομπαρκάρισε. Γνωριστήκαμε με την οικογένεια του και από τότε ανανεώσαμε την παλιά φιλία μας. Ο καπετάν Νικολής λαχταρούσε τη ναυτική ζωή, ιδιαίτερα στα τελευταία του: «Πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι στη γέφυρα..», ήταν η τελευταία επιθυμία του.

Ο θεός ας αναπαύσει τη ψυχή του και να δίνει παρηγοριά στην αγαπημένη σύζυγο του στο Δεσποινάκι, όπως την αποκαλούσε, και στα παιδιά του. 

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.