Όταν ένας πατέρας ζητά να μάθει πώς πέθανε το παιδί του, το μόνο που θα έπρεπε να απαντήσει η πολιτεία είναι: «Ναι. Έχεις δικαίωμα να μάθεις».
Όχι «θα το δούμε», όχι «η δικογραφία έχει κλείσει», όχι «δεν είναι αρμοδιότητά μας».
Κι όμως, στη χώρα όπου η ευθύνη έχει γίνει είδος προς εξαφάνιση, η απάντηση των αρχών στο αίτημα Ρούτσι για εκταφή και τοξικολογικές εξετάσεις υπήρξε ένα μνημείο θεσμικής αλαζονείας.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης, Γιώργος Φλωρίδης, αντί να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, θεώρησε σκόπιμο να πει ότι “η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να λειτουργεί υπό πίεση” — λες και η πίεση προέρχεται από τους συγγενείς των θυμάτων κι όχι από την πολιτική εξουσία που για ενάμιση χρόνο προσπαθεί να θάψει την υπόθεση κάτω από σωρούς «διαδικασιών».
Κι ο Άδωνις Γεωργιάδης, σε ένα σπάνιο ρεσιτάλ πολιτικής υποκρισίας, δήλωσε ότι “θέλει να γίνει η εξέταση για να μην υπάρχουν σκιές”. Τι σκιές; Αυτές που η ίδια η κυβέρνηση φρόντισε να απλώσει πάνω από τη δικαστική έρευνα, μετατρέποντας το έγκλημα των Τεμπών σε διοικητικό φάκελο προς διαχείριση.
Ακόμα πιο οδυνηρή, όμως, ήταν η παρέμβαση της ηγεσίας του Αρείου Πάγου.
Η Πρόεδρος και ο Εισαγγελέας του ανώτατου δικαστηρίου θεώρησαν σκόπιμο να εμφανιστούν δημοσίως και να απορρίψουν προκαταβολικά το αίτημα ενός πολίτη, πριν καν αυτό εξεταστεί από τον φυσικό του δικαστή.
Δεν αρκέστηκαν σε μια ψύχραιμη, θεσμικά ορθή δήλωση. Αντί να υπενθυμίσουν τη διαδικασία, υιοθέτησαν σχεδόν αυτολεξεί τη γραμμή της κυβέρνησης: «η ανάκριση έχει κλείσει».
Έκλεισε για ποιον; Για την κοινωνία που ακόμα ζητά αλήθεια; Για τους συγγενείς που ακόμα περιμένουν δικαιοσύνη;
Αν ο Άρειος Πάγος αισθάνεται υποχρέωση να παρεμβαίνει δημοσίως, ας το κάνει υπέρ του δικαιώματος στην αλήθεια, όχι για να νουθετεί εκείνους που τη διεκδικούν.
Και έπειτα ήρθε η είδηση από τη Λάρισα. Ο τοπικός Εισαγγελέας Πλημμελειοδικών ενέκρινε τελικά την εκταφή — αποδεικνύοντας ότι υπήρχε νομική δυνατότητα εξ αρχής.
Δηλαδή, οι ανώτατοι λειτουργοί του δικαστικού σώματος είχαν μιλήσει χωρίς να γνωρίζουν ή χωρίς να θέλουν να γνωρίζουν ότι ο νόμος παρέχει άλλη οδό.
Αν αυτό δεν είναι θεσμική αφωνία μεταμφιεσμένη σε “αυθεντία”, τότε τι είναι;
Καμία παραίτηση.
Κανένας υπουργός, κανένας δικαστικός λειτουργός δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να αναλάβει ευθύνη.
Όλοι παραμένουν στις θέσεις τους, λες και το να διαψευσθεί δημόσια ο Άρειος Πάγος από έναν επαρχιακό εισαγγελέα είναι απλώς “μια λεπτομέρεια”.
Κι όμως, αυτό το γεγονός συνιστά έκπτωση της λειτουργίας της Δημοκρατίας:
Όταν οι θεσμοί γίνονται ασπίδα της εξουσίας και όχι του πολίτη, όταν η ανώτατη δικαιοσύνη μιλά τη γλώσσα της κυβέρνησης, τότε η δημοκρατία δεν προστατεύεται — ευτελίζεται μπροστά στα μάτια των πολιτών.
Εν κατακλείδι:
Η αλήθεια δεν φοβάται τις εκταφές. Όποιο και αν πρόκειται να είναι το αποτέλεσμά τους.
Οι αυταρχικές εξουσίες τις φοβούνται.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο.
facebook
youtube
instagram
X
