«Ανδρεάδειο Γυμνάσιο Βροντάδου Χίου» … και άλλα

Έχοντας γράψει κατ’ επανάληψη για διάφορα θέματα που έχουν σχέση με τοποθεσίες ή χωριά της Χίου (τελευταία μου δημοσίευση ήταν για το Λιβάνειο Γυμνάσιο Καρδαμύλων) ξαφνικά με έπιασαν τύψεις διότι έχω… παραμελήσει το… Ανδρεάδειο Γυμνάσιο Βροντάδου, από το οποίο απεφοί­τησα το 1957! Ανεχθείτε με λοιπόν ακόμα μια φορά και διορθώστε με, αν κάπου κάνω κάποιο λάθος, διότι ποτέ δεν είχα καλή μνήμη (δεν είναι μόνο τα χρόνια).

Το «Ανδρεάδειο Γυμνάσιο Βροντάδου» λοιπόν είναι «γέννημα-θρέμμα» του Χατζη-Φραγκούλη Ανδρεάδη[1]. Όταν εγώ απεφοίτησα (1957) είχε απο­κτήσει την αυτοτέλειά του, διότι μέχρι τότε ήταν παράρτημα του Γυμνασίου Αρρένων Χίου. Είχα την ευτυχία να έχω καλούς (αρίστους) δασκάλους (καθηγητές εννοώ) και αναφέρω μόνο τους επιζώντες, διότι από όσους έχουν πεθάνει, όλο και κάποιον θα λησμονήσω (ο Θεός ας τους αναπαύσει). Οι επιζώντες λοιπόν κατ’ αλφαβητική σειρά είναι: Μαρμαρινός Γεώργιος (Φυ­σικός), Παντελίδης Αθανάσιος (Γυμναστής), Τσικής Νικόλαος (Φιλόλογος) και Χαροκόπος Αντώνιος (Φιλόλογος). Με όλους είχαμε άφθονες ευχά­ριστες στιγμές και ελάχιστες δυσάρεστες. Μάθαμε σωστά γράμματα και διαπλάσαμε σωστούς χαρακτήρες, έχοντας ως πρότυπα τους καθηγητές μας.

Το Γυμνάσιό μας απείχε από το σπίτι μου περί τα δύο χιλιόμετρα. Χειμώνα ή καλοκαίρι, με κρύο, βροχή ή ζέστη, περπατούσαμε όλοι μας κάποια απόσταση και δεν μπήκαμε ΠΟΤΕ σε μεταφορικό μέσο (για Ι.Χ. ούτε λόγος: δεν υπήρχαν τότε). Στην τάξη μου ήταν 27 άτομα: 20 αγόρια και 7 κορίτσια. Από τα 20 αγόρια, τα 6 (ή 7) ήταν (κατήγοντο) από τη Μ. Ασία και κατοικούσαν στην περιοχή Καστέλο ή Αγ. Παρασκευή, ήταν δηλ. «συνοικισμούσιδοι». Είχαν κάποιους ιδιωματισμούς από τους προγόνους τους, δεν τους ξεχωρίζαμε ποτέ, είμεθα όλοι αδέλφια (όχι σαν αδέλφια)[2]. Οι γονείς όλων (οι πατεράδες βέβαια) ήταν ναυτικοί (ή σχεδόν όλων) και το μέσο βιοτικό επίπεδο ήταν καλό (δεν θυμάμαι κανέναν να πεινάει – τουλάχιστον εμφανώς – ούτε και κανέναν να ντύνεται εξεζητημένα). Τα παιχνίδια μας ήταν μπάλα (ποδόσφαιρο) και ομαδικά παιχνίδια – δεν υπήρχαν τότε τα ηλεκτρονικά – τα δε… γήπεδά μας ήταν είτε οι… δρόμοι είτε κάποια κομμάτια γης (χωράφια) που ο Θεός να τα κάνει γήπεδα. Οι απόφοιτοι της τάξης μας έγιναν σχεδόν όλοι ναυτικοί (πλην δύο γιατρών, ενός οικονομολόγου και δύο ή τριών άλλων επαγγελμάτων). Από τα 27 άτομα που αποφοιτήσαμε γύρω στους 7 (ή οκτώ) δεν βρίσκονται σήμερα στη ζωή.

Τα πρώτα χρόνια μετά την αποφοίτησή μας βρισκόμαστε τακτικά όλοι μαζί (όσοι μπορούσαμε, τουλάχιστον μια φορά κατ’ έτος) τελευταία… έχομε χαθεί. Έγινε προ 20ετίας μια προσπάθεια δημιουργίας «Συλλόγου Αποφοίτων του Ανδρεαδείου» φτιάξαμε (αντιγράψαμε) καταστατικό, κάναμε εκλογές, έγινε Διοικητικό Συμβούλιο, δυστυχώς όμως δεν… περπάτησε!...

Πρόσφατα σχετικά, έγινε προσπάθεια επεκτάσεως του Γυμνασίου (Λυκείου σήμερα) με την προσθήκη νέας που ονομάσθηκε «Πτέρυγα Στα­ματίου Μ. Κριμιζή»[3], προς τιμήν του ανθρώπου που τιμά τον Βροντάδο μας στην Ελλάδα και το εξωτερικό!... Κάπου το έργο αργοπορεί, ελπίζω όμως ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει!... (βλ. υστερόγραφο).

Αγαπητοί αναγνώστες,

Εμείς οι Χιώτες ζούμε σε ένα ευλογημένο τόπο. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί ονομάζουν τη Χίο «Αγιονήσι». Βέβαια ο σκοπός του παρόντος πονήματος δεν είναι να απαριθμήσω πόσους Αγίους «έβγαλε» ο τόπος μας (βλ. σχετικό βιβλίο της κ. Πόπης Χαλκιά-Στεφάνου). Δεν μπορώ όμως να μην τονίσω ότι όλα (ή σχεδόν όλα) τα δημόσια μέγαρα της Χίου και όχι μόνο, τα έφτιαξαν οι Χιώτες Μεγάλοι Ευεργέτες και Δωρητές. Είπαμε για το Λιβάνειο και το Ανδρεάδειο. Μπορούμε να ξεχάσομε τις δωρεές του Ανδρέα και του Κυριάκου Συγγρού που κατήγοντο από το Λιθί της Χίου; Συνη­θίζω να λέω και να γράφω ότι αν βάλομε όλες τις δωρεές και τις ευεργε­σίες του (των) Συγγρού στον ένα δίσκο μιας ζυγαριάς και όλες τις δωρεές όλων των υπολοίπων μεγάλων Ελλήνων ευεργετών στον άλλο, η ζυγαριά θα γύρει στο δίσκο του Συγγρού (από Νοσοκομεία: «Συγγρού», 1^ο Τμήμα «Ευαγγελισμού», Δημοτικό Νοσοκομείο «Ελπίς», Τμήμα «Σύγγρειον» Δρο­μοκαϊτείου κ.ά.).

Γιατί να μην τονίσω (και) τον Ψαριανό Βαρβάκη, τον Καμπούση Δρομοκαΐτη, τους Καρδαμυλίτες Γεμέλους και Ξυλάδες, τους Αιγνουσιώτες Λαιμούδες και Πατέρες κλπ. κλπ. (συγχωρήστε με, πρέπει να γράφω με τις ώρες)[4]. Αλλά γιατί να μη σταθώ στους ζώντες Ευεργέτες και Δωρητές; Ίδρυμα «Μαρία Τσάκος» με Πνευματικό Κέντρο, Σχολείο, χώρο Φιλοξενίας στα Καρδάμυλα, στη Γκάνα, στην Ουρουγουάη κλπ.; Γιατί να μην αναφέρω το Ίδρυμα Σίμου με τις υποτροφίες του, τους Φίλους του Χιώτικου Χωριού (Φίλες στην πραγματικότητα), το Ίδρυμα Δαμαλά, τον «Κοραή» Αττικοβοιω­τίας κλπ. κλπ. (μη με μαλώνετε, πρέπει να γράφω με τις ώρες!...).

Επανερχόμενος στα σχολεία θυμήθηκα τους Βενιαμήδες (Β΄ Δημοτικό Ερυθιανής), τους Μαργαρώνηδες (Γ΄ Δημ. Αγ. Μάρκου) κ.ά. Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω ότι και ο «οβολός» του πτωχού συμπατριώτη μας έχει βοηθήσει τα μέγιστα τον τόπο μας.

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.