Στα 98 του χρόνια έπαψε να χτυπά η καρδιά του Χιώτη κομμουνιστή, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Γιώργη Ποδιά. Ο Γιώργης Ποδιάς έφυγε από τη ζωή την 1η του Οκτώβρη, αφήνοντας παρακαταθήκη μια αταλάντευτη αγωνιστική διαδρομή. Παρών σε κάθε στιγμή της ταξικής πάλης, είτε στο ναυτεργατικό κίνημα, στην οργάνωση των ναυτεργατικών αγώνων μέσα από την ΟΕΝΟ, στον ένδοξο ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ στα βουνά της Ελλάδας, είτε ως πολιτικός πρόσφυγας, επί τρεις δεκαετίες στη ΛΔ Πολωνίας.
Η κηδεία του Γιώργη Ποδιά θα γίνει την Παρασκευή 4 του Οκτώβρη στα Καρδάμυλα Χίου.
O Γιώργης Ποδιάς γεννήθηκε στο Λιθρί στα Καράπουρνα της Μικράς Ασίας το 1921. Ο πατέρας του Χρήστος και η μητέρα του Άννα είχαν άλλα 9 παιδιά. Στην Πολωνία, γνωρίσει τη γυναίκα του Ευγενία, που μαζί της απόχτησε δύο παιδιά, το Χρήστο και την Άννα.
Η πολυκύμαντη ζωή του ίδιου και της οικογένειάς του, σημαδεύτηκε από τα γεγονότα της Εκστρατείας στη Μ. Ασία, το Διωγμό των Ελλήνων και την προσφυγιά το 1922, την Κρίση του 1928-32, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή, τα γεγονότα στα Σύρματα, τον Εμφύλιο, την πολιτική προσφυγιά.
Τα χρόνια της κρίσης του ’28 χάθηκαν 6 από τα αδέρφια του από τις κακουχίες και έμειναν 2 κόρες και 2 γιοι. Ακολούθησε πολλά επαγγέλματα από τα 16 του (στην οικοδομή, στα ξυλοκάρβουνα, στη γη, στα αγώγια, στο ξεφόρτωμα των καϊκιών κλπ.).
Όταν το Μάη του 1941 μπήκαν στη Χίο οι Γερμανοί και προσπαθώντας να επιβιώσει από την πείνα πέρασε με άλλους με βάρκα στην Τουρκία. Στη συνέχεια και με το φόβο της σύλληψης, οδηγήθηκαν από τον Τσεσμέ σε ένα ταξίδι πείνας και δίψας 13 ημερών με άλλες οικογένειες προς στην Κύπρο.
Ο ίδιος λίγο πριν πεθάνει μαρτυρούσε: «Βλέπεις πόσο οι λαοί πληρώνουν τα δεινά του πολέμου, βλέπεις πόσο ίδια είναι τα γεγονότα και στις σημερινές δύσκολες εποχές του πολέμου στη Μέση Ανατολή, που οι λαοί φεύγουν για να γλιτώσουν απ΄τους βομβαρδισμούς, την πείνα και το κυνηγητό».
Βρέθηκε στρατιώτης στη 2η ταξιαρχία στην «κοιλάδα του διαβόλου» ανάμεσα στο Λίβανο και τη Συρία, το Φλεβάρη του 1943 όπου παίρνει μέρος στο κίνημα του Στρατού της Μέσης Ανατολή. Οργανώνεται στην Αντιφασιστική Στρατιωτική Οργάνωση (ΑΣΟ). Για την αντιφασιστική του δράση του, συλλαμβάνεται και στέλνεται στην Τρίπολη του Λιβάνου μαζί με άλλους όπου δημιουργούν το 8ο τάγμα. Υφίσταται βασανιστήρια όπως ο ίδιος έχει μαρτυρήσει όπως αυτό των «αλμυρών φαγητών», που ήταν τακτική των Άγγλων.
Απελευθερώνεται όταν οι Άγγλοι πέρασαν στην Ιταλία και οδηγείται στη Βεγγάζη της Λιβύης όπου φυλάει το αεροδρόμιο. Εκεί, παίρνει μέρος στον ξεσηκωμό της ΑΣΟ ύστερα από ενημέρωση ότι οι Άγγλοι βομβαρδίζουν γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά με στούκας κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών του 1944. Στην είδηση της γνωστής ιμπεριαλιστικής επέμβασης των Άγγλων στην Ελλάδα, αρνείται να φυλάξει το αεροδρόμιο, συλλαμβάνεται, αφοπλίζεται και με Αγγλική συνοδεία οδηγείται στο Τομπρούκ και από κει καταλήγει στο στρατόπεδο του Ντεκαμερέ με άλλους 2-3 χιλιάδες στρατιώτες στα σύρματα μέσα στον ήλιο σε άθλιες συνθήκες.
Σε εκείνες τις απίστευτα δύσκολες συνθήκες εξακολουθεί να δρα μέσα από την ΑΣΟ, που περιφρουρούσε τους «συρματένιους», αγωνίζονταν για να περιορίζονται οι άσχημες συνέπειες κράτησής τους, για να απελευθερωθούν και να επιστρέψουν στην πατρίδα.
Εκεί έμεινε μέχρι το Γενάρη του 1946 και ένα μήνα αργότερα, στις 2 Φλεβάρη επιστρέφει στη Χίο και βιώνει νέα τρομοκρατία, κυνηγητό από τη χωροφυλακή όταν ήδη οι “συρματένιοι” θρηνούσαν τα δύο πρώτα θύματα- τον Μαυράκη και Πίττα , στο Βαρβάσι της Χίου, το Γενάρη του ΄46.
Στο χωριό του, τα Καρδάμυλα, φτιάχνει με άλλους νέους Λαϊκή Επιτροπή και αγωνίζεται για να έχουν οι οικογένειες φαγητό, ξύλα για τις ανάγκες και τη ζεστασιά, για τη λειτουργία του σχολείου και για να βρει δουλειά ξανά δουλειά στα καράβια. Εκείνη την περίοδο οργανώνεται στην ΕΠΟΝ. Για τη δράση του αυτή, το 1946 για μια ακόμα φορά οδηγείται στα κρατητήρια των Καρδαμύλων, με τότε διοικητή τον Ανθυπαστυνόμο Κολώνια.
Το 1947 καθώς πήγε για μπάρκο στην Αλεξάνδρεια, συνδέθηκε με την Ομοσπονδία Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων (Ο.Ε.Ν.Ο.) που πάλευε πρωτοπόρα για το δίκιο των ναυτεργατών, τις ΣΣΕ, το μισθό, το φαγητό στα πλοία κ.λπ. Με την ΟΕΝΟ πήρε μέρος σε νέους αγώνες για τα δικαιώματα των Ναυτεργατών. Περνώντας από πολλές χώρες και πάντα αλύγιστος, κατά τον εμφύλιο και συγκεκριμένα το 1948 ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του ΚΚΕ να ανέβει στο βουνό, παίρνει μέρος στην ένοπλη ταξική σύγκρουση με το ΔΣΕ αφού βοηθήθηκε από ΚΚ Γαλλίας και εκπαιδεύεται στην Πρέσπα στα Έμπεδα σε σχολή αξιωματικών του ΔΣΕ μαζί με άλλους ναυτεργάτες.
Παίρνει μέρος στη μάχη της Φλώρινας στις 12-14 Φλεβάρη του ’49 όπου χάνει τον ξάδελφό του Στέλιο. Επίσης, παίρνει μέρος και σε πολλές αποστολές και κινήσεις ομάδων του ΔΣΕ, στη μεταφορά υλικών, πολεμοφοδίων κλπ.
Ύστερα από την υποχώρηση στις μάχες στο Γράμμο, όπου πήρε μέρος, φτάνει στην Αλβανία κι μεταφέρεται στο Μπούλκες όπου και φεύγει για την Πολωνία. Ως πολιτικός πρόσφυγας στις χώρες του σοσιαλισμού θυμάται:
«Βρήκαμε κατ΄ ευθείαν δουλειά, δούλεψα 30 χρόνια στα πολωνικά πλοία. Όσοι ήθελαν σπούδασαν σε τεχνικές σχολές ή πανεπιστήμια, ή βρήκαν δουλειά και σπούδαζαν . Μας έδωσαν σπίτια, πήγαν τα παιδιά μας σε παιδικούς σταθμούς και οι άρρωστοι και τραυματίες πήγαν σε κέντρα αποκατάστασης ή νοσοκομεία. Έτσι άρχισε ο δύσκολος δρόμος της πολιτικής προσφυγιάς που κράτησε μέχρι το 1977. Συνεχίσαμε όλο αυτό το διάστημα να δίνουμε τις μάχες στη νέα μας πατρίδα που μας στάθηκε, μας μόρφωσε, μας στήριξε με δουλειά και δικαιώματα».
Η γυναίκα του Ευγενία, σπούδασε, μορφώθηκε και έγινε δασκάλα στην Πολωνία και δούλεψε στο ελληνικό σχολείο για τη μόρφωση των παιδιών των πολιτικών προσφύγων. Ο Γιώργης γύρισε στην Ελλάδα με τη γυναίκα του το 1985 αφού πριν δεν του επέτρεψαν να έρθει ούτε στην κηδεία της μάνας του.
Εκφράζουμε από βάθους καρδιάς τα συλλυπητήρια μας στα παιδιά του Χρήστο και Άννα καθώς και στους συγγενείς και τους οικείους του.
facebook
youtube
instagram
X
