Το ότι έχουμε μπλέξει με δόλιο, επιθετικό και άρπαγα γείτονα είναι γνωστό.Πλέον το αναγνωρίζουν όλοι, εντός και εκτός Ελλάδας. Από την εισβολή στην Κύπρο το 1974 άρχισαν να αποκαλύπτονται οι Τουρκικές επιδιώξεις και διεκδικήσεις σε Αιγαίο και Θράκη. Πρόσφατα και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο Τουρκικός εκβιασμός και οι συνεχείς, ωμές απειλές κατά της Πατρίδας μας, ήταν μία (από τις πολλές) αιτία της χρεοκοπίας μας το 2010 ως απόρροια των υπέρογκων αμυντικών δαπανών για την προμήθεια ακριβού πολεμικού εξοπλισμού.
Αναμφίβολα, οι εξοπλισμοί αυτοί, απέτρεψαν επί δεκαετίες τη, διαφαινόμενη, πολεμική σύγκρουση Τουρκίας-Ελλάδας επιτυγχάνοντας ισορροπία ισχύος (ισορροπία “τρόμου”). Μέχρι που, η δεκαετής οικονομική κρίση, (με τη συνακόλουθη μείωση και των αμυντικών δαπανών), έκανε την Τουρκική ηγεσία να πιστέψει ότι “ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ” για την υλοποίηση του διαχρονικού δόγματος στο οποίο βασίζει την πάγια πολιτική της:
- Επεκτατική πολιτική σε βάρος των γειτόνων της επι τη βάσει της λογικής του Καραγκιόζη “τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου” !!
Τη “λογική Καραγκιόζη” βέβαια, η Τουρκία του Ερντογάν, την επενδύει με χρυσόχαρτο για να την κάνει ευπαρουσίαστη κυρίως στην διεθνή κοινή γνώμη. Έτσι, εδώ και καιρό, ο ίδιος ο Ερντογάν, άρχισε να εκστομίζει τη φράση “καζάν-καζάν” που αποτελεί την Τουρκική μετάφραση της Αγγλικής γνώριμης φράσης “win-win”.
Η αληθής έννοια του “καζάν-καζάν”-πάντα κατά την Τουρκική εκδοχή- είναι ότι, για να επιλυθεί επιτυχώς μιά διμερής διαφορά, πρέπει να γίνει διαπραγμάτευση η οποία θα καταλήξει σε κέρδος και για τα δύο μέρη. Εν προκειμένω, και με δεδομένο ότι η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα, παρά μόνο όσα της αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο, μια διαπραγμάτευση επι τη βάσει της λογικής του “καζάν-καζάν”, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι, για να “κερδίσει “κάτι” η Τουρκία, αυτό το “κάτι” θα το χάσει η Πατρίδα μας.
Κάπως έτσι πορευθήκαμε από το 1974 έως το 1996 οπότε προκλήθηκε (σκόπιμα) η κρίση στα Ίμια με την δυσμενή (κυριολεκτικά τραγική) κατάληξη για την Ελλάδα. ΄Εκτοτε, με “συμβουλές-προτροπές” συμμάχων μας (κυρίως των ΗΠΑ) αλλά και με εμφανή την προσπάθεια να αποφύγει η Χώρα μας μία (έστω μίνι) πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία, άρχισε η σταδιακή υποχώρηση και διολίσθηση από το δόγμα που υπηρέτησαν οι αείμνηστοι Κ.Καραμανλής και Ανδρ. Παπανδρέου και το οποίο συνοψιζόταν στη φράση “ Η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα αλλά και δεν παραχωρεί τίποτα”.
Το δόγμα αυτό, από την επομένη της κρίσης των Ιμίων, έδωσε τη θέση του σε μία νέα προσέγγιση της Ελληνοτουρκικής διαμάχης δια της δημόσιας και επίσημης παραδοχής Ελλήνων αξιωματούχων ότι “και η Τουρκία έχει συμφέροντα που η Ελλάδα πρέπει να σεβασθεί”.
Στα πλαίσια αυτής της, νέας “πολιτικοδιπλωματικής λογικής”, έχουν καταγραφεί τα παρακάτω που, η Τουρκία του Ερντογάν αξιοποιεί σήμερα:
Α) Στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη, τον Ιούλιο του 1997, ο τότε Πρωθυπουργός κ. Κώστας Σημίτης (προφανώς καθ΄υπόδειξη των συμμάχων), υπογράφει Συμφωνία με τον μακαρίτη Τούρκο Πρωθυπουργό Ντεμιρέλ με σκοπό-όπως αναφέρει το κείμενο- “..τη μείωση της έντασης στο Αιγαίο και την απομάκρυνση του κινδύνου σύρραξης ανάμεσα στις δύο Χώρες...” Ταυτόχρονα, για πρώτη φορά, δια της συμφωνίας αυτής, η Ελλάδα δηλώνει “...σεβασμό στα νόμιμα ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε Χώρας στο Αιγαίο”.
Προφανώς λοιπόν, αναγνωρίζουμε έκτοτε “νόμιμα και ζωτικά” συμφέροντα της Τουρκίας σε χώρο που, έως τότε, θεωρούσαμε “δικό μας”.
Β) Τον περασμένο Μάρτιο, στα πλαίσια του Φόρουμ των Δελφών, ο κ. Νίκος Κοτζιάς, πρώην Υπουργός Εξωτερικών επί ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει τα εξής σχολιάζοντας τα Ελληνοτουρκικά:
“Εάν αρχίσεις να γίνεσαι στις διεθνείς σχέσεις ΜΟΝΑΧΟΦΑΗΣ (η υπογράμμιση δική μου), τότε είσαι κι εσύ μέρος του προβλήματος”. Και συνεχίζει:” Αυτό που πρέπει να προσπαθείς να κάνεις, είναι να δώσεις μια προοπτική ότι, η Τουρκία, όχι στην Κυπριακή ΑΟΖ αλλά στη Μεσόγειο συνολικά, θα συμμετέχει σ' αυτήν την οικονομική ανάταση”.
Γ) Την ίδια ακριβώς περίοδο (Μάρτιος 2019), ο διάδοχος του κ. Κοτζιά, Υπουργός Εξωτερικών της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κ. Γ. Κατρούγκαλος, μετά από συνάντηση με τον Τούρκο ομόλογό του, δηλώνει και τα εξής: “Στην Ανατολική Μεσόγειο έχει η Τουρκία δικαιώματα που της αναγνωρίζει το δίκαιο της θάλασσας που εμείς θέλουμε να διέπει τις μεταξύ μας διαφορές. Η Ελλάδα, αναγνωρίζει ότι, η Τουρκία έχει δικαιώματα σε όλα τα θέματα που την αφορούν.”!!
Τα παραπάνω, αλλά και πρόσφατες αναφορές πολιτικών και δημοσιογράφων ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να συζητήσει με την Τουρκία το ενδεχόμενο συνεκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πόρων που πιθανόν βρίσκονται στο βυθό του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου αφού προηγουμένως γίνει οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, δύο δρόμους υποδεικνύουν .
- Είτε την παραπομπή των Ελληνοτουρκικών διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, είτε την επίλυση αυτών δια των όπλων. Το δεύτερο, ως επιλογή, είναι βέβαιο ότι θα μας πάει πολλά χρόνια πίσω σε μια περίοδο που η Χώρα μας προσπαθεί “να σηκώσει” λίγο το κεφάλι της μετά τη δεκάχρονη οικονομική κρίση.
΄Ομως, αν η Τουρκία δεν επιθυμεί ούτε επιλέξει την προσφυγή σε δικαστική κρίση, αν επιδιώξει την πολεμική σύγκρουση ελπίζοντας ότι, δι' αυτής, θα ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ, τότε δεν γίνεται παρά να αποδεχθούμε αναγκαστικά την Τουρκική επιλογή-πρόκληση. Αν και τούτη τη φορά υποκύψουμε και συμβιβαστούμε “αμαχητί”, είναι βέβαιο ότι οδηγούμεθα σε μια ιδιότυπη-κάθε άλλο παρά τιμητική για το Έθνος μας- “αιχμαλωσία” αποδεχόμενοι τον ρόλο “Κράτους-δορυφόρου” μιάς νέας εκδοχής της Οθωμαν ικής Αυτοκρατορίας.
Άραγε αυτό το αντέχει ένα Έθνος που ετοιμάζεται να γιορτάσει τα 200 χρόνια από την απελευθέρωσή του από τους Τούρκους;
facebook
youtube
instagram
X
