Ως άνθρωπος, ως ψηφοφόρος γράφω, πως νοιώθω πολύ άσκημα και σαν πολίτης Έλληνας. Όχι το νομίζω, αλλά το βλέπω και το πιστεύω, ότι κοροϊδεύομαι από καλά οργανωμένα νομικίστικα και απόκρυφα κέντρα, που λειτουργούν νύχτα μέρα και κάνουν τις μαριονέτες που μας κουμαντάρουν.
Στόχος η γλώσσα, η ιστορία, το ήθος της νεολαίας των Ελλήνων, τα πατρώα ήθη, το ορθόδοξο το δισχειλιετές βάθρο της ζωής μας. Έργο και εργαλείο: την οικονομική εξαθλίωση του λαού, καλά προσχεδιασμένη, ώστε ως ψωμοζήτης και ως ψωριάρης να τον εξευτελίζουν χαλαρώνοντας, φανερό γίνεται, την όποια πατριωτική εξανάσταση.
Το σημερινό κατάντημα, Μνημόνια, φορολογία, κουτσούρεμα συντάξεων, ύψος μισθών, ανεργία, λουκέτα, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, δεν έγινε μόνο του. Κάποιοι το προκάλεσαν από ανικανότητα και προδοσία διαφθοράς.
Έχουμε και δύο ανισόρροπους νόμους, αφού χαλούν την ισορροπία, που ορίζει το Ελληνικό Σύνταγμα: ότι όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι έναντι των νόμων. Εκείνον για την «Ασυλία των Βουλευτών» και το άλλο τον «Περί Ευθύνης Υπουργών». Αυτός που πρότεινε τους δύο νόμους και οι άλλοι σαν γομάρια ιδεολογιών τους ψήφισαν, αυτός πολύ βρωμιάρης και ανθέλληνας πρέπει να ήταν.
Το σημερινό κατάντημα κάποιοι το προκάλεσαν. Αντιγράφω από το περιοδικό «Πνευματική Ζωή» Απρίλιος 2017. «Το 2008 πήραμε επιπλέον δάνειο 130 δισεκατομμύρια ευρώ και μοιράζονταν σαν μαρουλόφυλλα». Δηλαδή ο τότε Πρωθυπουργός φόρτωσε τον Ελληνικό Λαό με Δάνειο όχι 130 Χιλιάδες ευρώ, ούτε με 130 Εκατομμύρια ευρώ, αλλά με 130 Δισεκατομμύρια ευρώ. Το ξαναγράφω, 130 Δισεκατομμύρια ευρώ.
Σήμερα πάμε, κλαίμε και παρακαλούμε για 7 ψωριάρικα Δις, τα λέω έτσι γιατί πάνε στους τόκους. Λένε ότι ο Πρωθυπουργός του 2008 διπλασίασε το χρέος της Ελλάδας και ύστερα, σαν να μην έγινε τίποτα το κακό, αποτραβήχτηκε στην ανώνυμη σκιά της ντροπής.
Κι άλλος, αίτιος της καταστροφής του κοσμάκη στο Χρηματιστήριο, με το φόρτωμα του σκληρού Ευρώ και της τηλεφωνικής ασυδοσίας των Τραπεζών «πάρτε δάνεια», πονηρά και φρόνιμα αποτραβιέται στην ανώνυμη ντροπή.
Κι άλλοι, όλοι με τα μνημόσυνα των Μνημονίων τότε και τώρα, αποτραβιούνται στην ανώνυμη σκιά της ντροπής. Μιας ντροπής όπου ο ένας σκεπάζει και αθωώνει τον άλλον, ως σταυραδέλφια.
Και ξαφνικά, ενώ όλοι πίστευαν πως ψόφησαν από ντροπή ή χαρακίρι «να τον πετιέται» που λέει ο ποιητής και σαν βρυκόλακας αδιάντροπος με ψόφιους ψήφους ορέγεται πρωθυπουργία.
Στα ξαφνικά απ’ την ανυπαρξία τυμπανοχτυπιέται στην επικαιρότητα μ’ ένα σαχλό βιβλίο, γιατί εκεί γράφει όσα θέλει και όπως τα θέλει. Μα να οι Tv, τα σκέλια των εφημερίδων με γραπτά θεϊσια και να οι όμοιοι να συμμαζεύονται σε σάλες να τιμήσουν, να δοξολογήσουν το αγλάϊσμα της ντροπής.
Άλλο ξάφνιασμα. Βρίσκονται δύο σε κανάλι και ερωτά ο ένας. «Εσείς είπατε ότι ο τάδε είναι το αφρόγαλα της Ελλάδας, ο σωτήρας, ο αναμορφωτής, ο μόνος ικανός να σώσει με άγριο βαλς τον τόπο;» Δήθεν έκπληκτος ο άλλος απαντά. «Εγώ δεν το είπα, αλλά τώρα που το λέτε εσείς...». Κι αρχίζει ένα δοξολόγημα σίχαμα.
Βασική έννοια και ουσία του υπάρχω είναι: Δεν κοροϊδεύομαι. Η κοροϊδία κάθε μορφής είναι φάση ανυπαρξίας. Αυτός που θέλει, ανέχεται, ως και ηδονίζεται να κοροϊδεύει, δεν υπάρχει.
Από το ύψος των χρόνων που με αξίωσε ο Θεός να ζω, με πίκρα, με άχτι, με οργή σ’ αυτούς που έριξαν τους Έλληνες σε τέτοιο κατάντημα, σαν ξέσπασμα, σαν ανακούφιση, σαν καταδίκη τους αφιερώνω το δημοσιευμένο μου ποίημα «Επίγραμμα για Δικτάτορες».
facebook
youtube
instagram
X
