Πενθούμε άλλη μια αυτοχειρία εφήβου...

Ο άνθρωπος δεν γεννιέται θηρίο. Γίνεται.

Τα παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα στη μισαλλοδοξία, τον ανταγωνισμό, το «άρπαξε για να φας και κλέψε  να ‘χεις».

 Όλα τα άγχη, τα πάθη, τα απωθημένα, τα τραυματισμένα συναισθήματα, τα ξεγελασμένα όνειρα, τα ακατόρθωτα σχέδια, οι λάθος αποφάσεις, οι αποτυχημένες προσπάθειες κι όλα όσα κάνουν τη ζωή του ενήλικα γονέα και δασκάλου δύσκολη, αφόρητη και μισάνθρωπη , πέφτουν σαν κατάρα και κληρονομικό αμάρτημα πάνω στων παιδιών μας τους ακάμωτους ώμους και τις τρυφερές ψυχές και τα μεταλλάσουν σε ανικανοποίητα  όρνια και αχόρταγα αρπακτικά.

 Κι εκείνα, ανεύθυνα κι ανυποψίαστα ακόμα, για να  δικαιολογήσουν τις κληρονομημένες  φοβίες, τις ανεπάρκειες και τις ανασφάλειες τους,  τις μετατρέπουν κατ’ αρχήν  σε αγένεια, ανυπακοή προς τους ανώτερους και τους πρεσβύτερους, προκλητικότητα, επιθετικότητα και αναίτια αντίδραση προς το κοινωνικό σύστημα, το σχολικό  και το οικογενειακό κατεστημένο,  αυτά  δηλαδή που αμφισβητούν γιατί δεν εκπληρώνουν τα αναμενόμενα κι όσα έπρεπε ώστε   να τους εξασφαλίζουν τη  σιγουριά και την προστασία που χρειάζονται.

 Άλλοτε πάλι, τα εκτονώνουν με εκφοβισμό και άκρατη βία, που πολλές φορές φτάνουν στο έγκλημα, προς τους ομήλικους κι όμοιούς τους στους οποίους δεν συγχωρούν κι ούτε ανέχονται  κανένα τους  ελάττωμα ή μειονέκτημα, αφού, φοβούνται πως η κάθε ανοχή σε ατέλεια ή ιδιαιτερότητα του απέναντί τους θα είναι μια ομολογία και μια αποδοχή των δικών τους τέτοιων και περισσοτέρων μειονεκτημάτων.

 Αποτέλεσμα;

Οι θύτες να γίνονται  δεσμώτες και εθισμένα πιόνια  της αντικοινωνικής κι απάνθρωπης συμπεριφοράς τους, την οποία επιβάλλουν με όλα τα μέσα της βίας και του εγκλήματος που διδάσκονται με χίλιους τρόπους από τα πρώτα τους παιδικά χρόνια, μέσω των ταινιών, των πολεμικών παιχνιδιών, των ηλεκτρονικών  εργαλείων διασκέδασης κι  από τους κατευθυνόμενους τρόπους ζωής και συμπεριφορών δια του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εκείνων όσων άρχουν πια της ζωής όλων μας.

 Τα δε θύματα, να κλείνονται μέσα στο κουκούλι της άρνησης να ξεχάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό και τις προτιμήσεις τους, μη θέλοντας να αλλοτριωθούν και να μοιάσουν στους διώκτες τους ώστε  να αφομοιωθούν και να γίνουν αποδεκτοί  από το σύστημα που αποστρέφονται ,με αποτέλεσμα να προτιμούν τον πραγματικό θάνατο  μέσω της αυτοχειρίας, παρά τον μαρτυρικό θάνατο του υποταγμένου κι εξευτελισμένου τους εαυτού που έτσι ποτέ δεν θα είναι αυτός που ονειρευτήκαν .

 Τώρα, το ποιοι είναι οι θύτες και ποιοι τα θύματα μέσα σ’ αυτές τις δολερές κοινωνικές δομές  στις οποίες ζουν  οι νέοι σήμερα εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω.

 Και πώς να τολμήσω να κάμω μαθήματα στους γονείς που, η σκληρή τους καθημερινότητα τους θέλει και τους δυο να τρέχουν σαν τρελοί  για το ισχνό μεροκάματο, εκείνο το μεροκάματο του τρόμου με το οποίο θα ταΐσουν, θα ντύσουν και θα στείλουν τα καμάρια τους στο σχολείο -πράγμα που είναι και το πρωταρχικό και το βασικό τους καθήκον-  με αποτέλεσμα  να μην έχουν ώρα για περεταίρω προβληματισμούς  κι ανησυχίες  για τον ψυχισμό τους των νέων αλλά  και την αντίστασή τους στους πειθαναγκασμούς του απάνθρωπου συστήματος , αυτού που χρειάζεται μόνο φτηνά εργατικά χέρια με ανεκπαίδευτα κι αμόρφωτα μυαλά κι  επιδιώκει να κάνει τον άνθρωπο πιόνι, έρμαιο, μοναχικό κι ανασφαλή ταξιδιώτη ώστε  να τον χρησιμοποιεί, να τον εξουσιάζει και να του ρουφά το αίμα αναντίρρητα.

Ποια είμαι εγώ λοιπόν που θα τους ψέξω και θα τους συνετίσω;

 Κι αν πάλι στραφώ εναντίων των διδασκάλων και διδασκόντων, όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, αυτών που οι σημερινοί νόμοι τους έχουν δεμένα τα χέρια και τη γλώσσα και τους θέλουν ανδρείκελα και διακοσμητικά ανθρωποειδή μέσα στις τάξεις όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων,  να μαθαίνουν τα παιδιά μας μόνο το πώς να παπαγαλίζουν οριοθετημένες γνώσεις κι επιβεβλημένες ιστορικές και κοινωνικές ανακρίβειες  που συμφέρουν τους εκάστοτε νομοθέτες  και τ’ αφεντικά τους, ή των άλλων,  εκείνων  όσων χωρίς να έχουν κλίση στη διδασκαλία και την παιδαγωγική ψυχολογία, παρά μόνο  για να εκπληρώσουν το όνειρο του γονιού τους  και το δικό τους, πήραν ένα πτυχίο από όποια πανεπιστημιακή σχολή κατάφεραν να μπουν κι ύστερα κατάφεραν και να τρυπώσουν, παντί τρόπω,  στο Δημόσιο  για πιάσουν τόπο κι οι κόποι και τα έξοδά τους, ποια είμαι εγώ που θα τεντώσω τον δείχτη μου για να τους καταδείξω;

 Άξια δεν είμαι λοιπόν να σταματήσω τον κύκλο της φαυλότητας και του συστήματος τους εγκληματικούς σχεδιασμούς.

Είμαι όμως άξια και αποφασισμένη να φωνάζω πως:

ΓΙΑ ΟΣΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΦΤΑΙΕΙ  ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΙΑ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ.

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.