Η είδηση άλλους μπορεί να «καραφλιάσει και άλλους να τους βρει απολύτως σύμφωνους:
Για να τοποθετηθούν προστατευτικές πέργκολες στα καταστήματα της Προκυμαίας (προφανώς τέτοιες που να μην αλλοιώνουν πλήρως την αισθητική των προσόψεων των κτιρίων), θα πρέπει να αποφανθεί το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ). Λογικά δεν θα υπήρχε (δεν θα έπρεπε να υπάρχει) ένσταση επ' αυτού, αν βέβαια στην Ελλάδα είχαμε όλοι την αίσθηση του χρόνου και αν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι «ο χρόνος είναι χρήμα». Ειδικά σε περίοδο οικονομικής κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε, είναι ανεπίτρεπτο να «σπαταλάμε» χρόνο. Τέτοια πολυτέλεια δεν υπάρχει πλέον στους δύσκολους καιρούς μας.
Γνωρίζοντας τους ρυθμούς που ακολουθούν διαχρονικά κάποιες Κρατικές Υπηρεσίες αλλά και τις νοοτροπίες και πρακτικές αρκετών κρατικών λειτουργών, ποιός μπορεί να πει στους αγωνιούντες καταστηματάρχες «πότε θα αποφανθεί το ΚΑΣ»;
Και ναι μεν είναι αλήθεια ότι οι (συνήθως βαλόμενοι) αρχαιολόγοι, δασολόγοι και οικολόγοι, με αποφάσεις και παρεμβάσεις τους έχουν συμβάλλει σημαντικά στη διάσωση μεγάλου μέρους αυτού που αποκαλούμε «συλλογικό εθνικό πλούτο».
Όμως, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι, συχνά, η ακραία τυπολατρεία, η κακή εφαρμογή νόμων, η δογματική, συντεχνιακή νοοτροπία, ακόμη και η «παραξενιά» (ιδιομορφία) κάποιων κρατικών λειτουργών, ενίοτε δε διάφορες σκοπιμότητες ή και συμφέροντα, (όχι πάντα ορατά), εμπόδισαν ή εμποδίζουν τη γρήγορη επίλυση προβλημάτων και την (επίσης σύντομη) εκτέλεση χρήσιμων δημόσιων, δημοτικών και ιδιωτικών έργων.
Είναι ενδεικτικό το παράδειγμα που θα αναφέρω για να καταδειχθεί «του λόγου το αληθές». Αναφέρομαι σε κάτι που βιώσαμε όλοι οι ντόπιοι και οι επισκέπτες της Χίου την περίοδο 1995-1997. Ήταν τότε που, έκπληκτοι, αντικρίζαμε τη Νέα Μονή (τον Ιερό Ναό) τυλιγμένο με νάιλον! Τότε είχαν αφαιρεθεί οι σοβάδες και τα νάιλον μπήκαν για προστασία της σαθρής τοιχοποιίας από τις άσχημες καιρικές συνθήκες. Οι μήνες περνούσαν, το ίδιο και τα χρόνια, οι επικρίσεις και τα σχετικά δημοσιεύματα ήταν καθημερινά όμως όλα αυτά απευθυνόταν σε «ώτα μη ακουόντων».
Κάπως έτσι φθάσαμε στο πρώτο εξάμηνο του 1997. Προκειμένου να υπογραφεί στο Δημαρχείο Ομηρούπολης (στον Βροντάδο) η προγραμματική σύμβαση για την αναστήλωση του Αναβάτου, είχαν έλθει στη Χίο αρκετοί κρατικοί αξιωματούχοι από Αθήνα και Μυτιλήνη. Μεταξύ αυτών ήταν και ο τότε υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος.
Μετά την υπογραφή της προγραμματικής σύμβασης και τα σχετικά, πρότεινα να μεταβούμε στον Ανάβατο προκειμένου όλοι οι εμπλεκόμενοι να έχουν ιδίαν αντίληψη περί του έργου της αναστήλωσης. Για να είμαι ειλικρινής, στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα κάτι ακόμη: Να ζητήσω να γίνει μια σύντομη στάση στην, υπό αναστήλωση, Νέα Μονή. Με τη συμβολή της συμπατριώτισσάς μας Λίνας Μενδώνη (τότε ειδικής συμβούλου της υπουργού Αιγαίου Ελισάβετ Παπαζώη και μετέπειτα γεν. γραμματέως του Υπουργείου Πολιτισμού), η πρότασή μου έγινε αποδεκτή και έτσι επισκεφθήκαμε τη Νέα Μονή.
Ολοι, με πρώτο τον Ευάγγελο Βενιζέλο, απόρησαν με το περίεργο θέαμα. Ο υπουργός (λόγω αρμοδιότητας) ζήτησε από τους αρχαιολόγους που επέβλεπαν το έργο καθώς και από τους «παρατρεχάμενους» μεγαλοδιευθυντές του Υπουργείου του να του εξηγήσουν τί ακριβώς συμβαίνει.
- Κύριε Υπουργέ, απάντησε ένας εξ’ αυτών, υπάρχει διχογνωμία μεταξύ των επιστημόνων αν ο Ναός πρέπει να ξανασοβαντισθεί ή να σκλιβωθεί. Μια πρόσθετη διχογνωμία είναι το χρώμα που πρέπει να έχει η λάσπη του σοβά ή του σκλιβώματος. Μέχρι να λυθεί αυτή η διχογνωμία, είπαμε να προστατεύσουμε το Ναό με νάιλον!
Ο οξύνους Βενιζέλος μπήκε στο νόημα αλλά και «στο ψαχνό».
- Και δε μου λέτε, πόσο χρόνο σας έχει πάρει για να λυθεί η διχογνωμία;
Όταν άκουσε τη φράση «κάπου δυο χρόνια κύριε υπουργέ», ο οξύθυμος Βενιζέλος «άστραψε και βρόντηξε». Οι φωνές του ακούστηκαν μέχρι τα γύρω βουνά για να καταλήξει ως εξής:
- Απαιτώ, εντός τριημέρου από της επιστροφής μας στην Αθήνα, η διχογνωμία να έχει λάβει τέλος. Απαιτώ λύση άμεσα....
Αυτά περίπου ήταν τα οργισμένα λόγια του. Και κάπως έτσι, η Νέα Μονή σώθηκε. Η αναστήλωση ολοκληρώθηκε επιτυχώς χωρίς πλέον άλλες καθυστερήσεις.
Βέβαια, ακόμη και σήμερα ομολογώ ότι, η, δημόσια, οργισμένη και βίαιη αντίδραση του Βενιζέλου, μας σόκαρε όλους. Όμως, όταν το πρόβλημα λύθηκε εντός ολίγων ημερών, είπα από μέσα μου:
- Τελικά, φαίνεται ότι στην Ελλάδα μόνο έτσι μπορούν να λυθούν κάποια βαλτωμένα προβλήματα. Λογικά και δεοντολογικά, αυτή η πρακτική δεν είναι βέβαια η σωστή. Αν όμως υπάρχουν τυπολάτρες, στενοκέφαλοι, ενδεχομένως και συμφεροντολόγοι (όχι πάντα με την οικονομίστικη έννοια του όρου) κρατικοί λειτουργοί, που, με τρόπο προκλητικό βραχυκυκλώνουν, καθυστερούν ή και σαμποτάρουν χρήσιμα έργα, τότε, ως μόνη επιλογή, αναγκαία και αποτελεσματική, φαίνεται να προβάλει αυτή του Ευάγγελου Βενιζέλου.....
Υ.Γ.: Μέχρι και σήμερα απορώ, πώς ένα πρόβλημα που έμενε άλυτο επί, περίπου, δύο χρόνια, λύθηκε σε λίγες μέρες.
facebook
youtube
instagram
X
