«Ένα σκουλήκι ψόφιο, να το σκοτώσω δεν μπορώ...»

Ολόκληρη η φράση του τίτλου έχει ως εξής:

“Ένα σκουλήκι ψόφιο, να το σκοτώσω δεν μπορώ, να φύγω δεν μ' αφήνει”.

 Στο παρελθόν την είχα ακούσει κάποιες φορές χωρίς όμως να μπορώ να την ερμηνεύσω. Στο περίπου, φανταζόμουνα ένα πρόσωπο έχει μπροστά του κάτι που δείχνει και να φαντάζει σαν “ψόφιο σκουλήκι”, και εν τούτοις, αυτός (το πρόσωπο που φανταζόμουνα), να θέλει και να προσπαθεί να το “σκοτώσει” (μάλλον να το λειώσει), χωρίς όμως να το μπορεί. Εν τέλει, καταντά όμηρος, αιχμάλωτος του “ψόφιου σκουληκιού”, αυτοπαγιδεύεται και έτσι μένει καθηλωμένος μη μπορώντας να “φύγει” προς τα εμπρός.

   ΄Ολα όσα ζούμε, το τελευταίο κυρίως διάστημα, εξ αιτίας του “σαλταρισμένου” νεοσουλτάνου Ερντογάν, με κάνουν να πιστεύω ότι, ο ίδιος, με την συμπεριφορά του, προσομοιάζει στο “πρόσωπο” που φανταζόμουν προκειμένου να ερμηνεύσω απλοϊκά την, ως άνω, ρήση.

    Αυτός ο, κατά γενική παραδοχή, αρρωστημένα εγωπαθής, αδίστακτος, μωροφιλόδοξος και μεγαλομανής πολιτικός ηγέτης, με πράξεις και λόγια, αλλά και την, εν γένει, συμπεριφορά του, μας αποκαλύπτει ένα ΑΝΑΣΦΑΛΕΣ πρόσωπο. Δείχνει να φαντάζεται ότι έχει μπροστά του ΔΥΟ (και όχι ΕΝΑ) “ΨΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ” τα οποία, ο ίδιος, ως δήθεν “απεσταλμένος” του Μωάμεθ, βάλθηκε να “ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΕΙ”! (Αντικειμενικά βέβαια δεν το μπορεί.)

    Αντιθέτως, έχει καταστεί αιχμάλωτός τους, τελώντας πλέον σε πλήρη αδυναμία “να φύγει” προς τα μπρος βλάπτοντας έτσι σοβαρά τη Χώρα του, η οικονομία της οποίας βρίσκεται ήδη στο χείλος του γκρεμού.

    Τα, κατ΄αυτόν, δήθεν δύο “ψόφια σκουλήκια” είναι ΠΡΩΤΟΝ η παγκοσμίως ακτινοβολούσα μεγάλη Βυζαντινή κληρονομιά που ευρίσκεται (λόγω κατάκτησης) εντός Τουρκίας ( Αγια-Σοφιά, Μονή Χώρας, Οικουμενικό Πατριαρχείο κ.λ.π.), αλλά βεβαίως και το Ελληνικό Έθνος όπως αυτό εκφράζεται σήμερα από δύο Κρατικές Οντότητες, (την Ελλάδα και την Κύπρο) και ΔΕΥΤΕΡΟΝ, η Κεμαλική κληρονομιά, στην οποίαν ορκίζονται και στην οποίαν παραμένουν φανατικά πιστοί εκατομμύρια Τούρκοι πολίτες οι οποίοι κατοικούν κυρίως στο νοητό τόξο Κων/πολης-Σμύρνης-Αττάλειας καθώς και στην Άγκυρα.

   Αυτά ακριβώς τα δύο-κατά τον Ερντογάν- “ψόφια” (αλλά ενοχλητικά) “σκουλήκια”, προσπαθεί απεγνωσμένα ο νεοσουλτάνος να απαξιώσει και να εξοντώσει χωρίς βεβαίως να το επιτυγχάνει.

  Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο έχει καταστεί ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ όχι μόνο για την ειρήνη στην περιοχή μας και τη δική μας ασφάλεια, αλλά και για τα συμφέροντα (πολιτισμικά, ασφάλειας κ.λ.π.) της Ευρώπης, της Βόρειας Αφρικής της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων, μηδέ της ίδιας της Τουρκίας εξαιρουμένης.

   Τον συγκεκριμένο αυτόν κίνδυνο έχουν κατανοήσει τελευταία τόσο η Πατρίδα μας όσο και οι περισσότερες Χώρες της ευρύτερης περιοχής, γι αυτό και, ενώπιον αυτού του κινδύνου, συνασπίζονται, συντονίζοντας τις ό,ποιες αντιδράσεις τους.

   Αντιδράσεις τις οποίες, όσο κι αν καμώνεται ο “τρελός της γειτονιάς” ότι δεν υπολογίζει ούτε φοβάται, στο τέλος ίσως αναγκασθεί να τις βάλει στη “ζυγαριά” κόστους-οφέλους για τον ίδιον και το προσωποπαγές καθεστώς του.

  ΄Οσο και αν το αυταρχικό αυτό καθεστώς καταπιέζει και φιμώνει κάθε αντίθετη προς αυτό άποψη και φωνή, βέβαιο είναι ότι, οι οπαδοί (φανατικοί κι' αυτοί), του Κεμάλ Ατατούρκ και του ισχυρού (Αμερικανοπροστατευόμενου) Φετουλάχ Γκιουλέν, αργά ή γρήγορα, θα αντιδράσουν και θα προσπαθήσουν να  “πάρουν εκδίκηση”. Το ίδιο και οι σκαιώς παραγκωνισμένοι από τον Ερντογάν πρώην στενοί συνεργάτες του (πολιτικοί και στρατιωτικοί) αλλά και οι συνεχώς διωκόμενοι Κούρδοι της Τουρκίας και των γύρω Χωρών, όνειρο και διαχρονική επιδίωξη των οποίων είναι η ίδρυση αυτόνομου και ανεξάρτητου Κουρδικού Κράτους.

   Επίσης, φαντάζει αδιανόητο, η μεγάλη πλειοψηφία των νέων της Τουρκίας, με τους ανοιχτούς ορίζοντες και τον δυτικό τρόπο σκέψης και ζωής που τους έχει διαποτίσει, φαντάζει λοιπόν αδιανόητο να δεχθούν μοιρολατρικά να περάσουν ολόκληρη τη ζωή τους υπό ένα σκληρό Ισλαμοφασιστικό Καθεστώς, άκρως καταπιεστικό και ολοφάνερα οπισθοδρομικό, που μόνο σκοπό (λόγω ιδεολογίας) έχει την επιστροφή στο αποκρουστικό παρελθόν της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας!!

   Τα ό,ποια σχετικά σχέδια και οι υπερφίαλοι οραματισμοί του Ερντογάν, έτυχαν μερικής εφαρμογής (προσώρας βέβαια), σε δύο Χώρες περιορισμένων δυνατοτήτων λόγω μειωμένης κυριαρχίας, αφού, επι χρόνια σπαράσσονται από άγριες εμφύλιες διαμάχες (Συρία και Λιβύη).

  Ο Ερντογάν, δείχνει πλέον αποφασισμένος να “απλώσει το χέρι” της Τουρκίας πολύ πέραν από εκεί όπου αυτό μπορεί να φθάσει. Στο παρελθόν, το αποτόλμησαν και άλλοι άφρονες ηγέτες άλλων Χωρών.

  ΄Ολοι είχαν πανομοιότυπη (οικτρή) κατάληξη, βλάπτοντας τελικά και τις Χώρες τους. Ο Λαός μας λέει κάτι πολύ σοφό επ' αυτού:

• “Όποιος πηδά πολλά παλούκια, στο τέλος σε κάποιο θα κάτσει”!!

 Η ιστορία θα επαναληφθεί και στην περίπτωση Ερντογάν. Μπορεί όχι άμεσα, ίσως όχι τώρα που η Μεσόγειος “βράζει”. Όμως θα επαναληφθεί.

  Ο Ερντογάν “σε κάποιο παλούκι θα καθίσει”. Είναι αναπότρεπτο... Εκτός και αν, έστω την υστάτη στιγμή, “στρίψει το τιμόνι” της Τουρκίας προς τον ρεαλισμό και τον ορθολογισμό.

  Λέτε να το μπορεί πλέον; Προσωπικά αμφιβάλω.

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.