Αντιλαμβάνομαι πρώτα ότι η Τροχαία αποτελεί μια μη «φιλική» προς τον πολίτη ομάδα εργασίας και ευθύνης του κράτους. Επομένως υπό αυτό το πρίσμα μιας γενικής θεώρησης των πραγμάτων οι απόψεις μου μπορεί να είναι και αιρετικές για κάποιους. Δεν είναι όμως αυτό το ζήτημα.
Θέλω να επισημάνω την αγανάκτησή μου ως πολίτη, ως οδηγό, ως άνθρωπο απέναντι σε όσους συστηματικά και με κάθε τρόπο και πρόκληση παραβιάζουν οτιδήποτε υπάρχει μπροστά τους. Αλλά και την ίδια αγανάκτηση προς όσους ενώ έχουν θεμελιακή και εργασιακή υποχρέωση να επιτηρούν, δεν το πράττουν, χρησιμοποιώντας διάφορα προσχήματα και δικαιολογίες που δε στέκουν σε κανένα κράτος, εκτός από εκείνα που ακόμη δεν έχουν άσφαλτο στους δρόμους τους.
Το κυκλοφοριακό για τη Χίο είναι ίσως από το μεγαλύτερα σε διάρκεια δυσεπίλυτα ζητήματα. Το ίδιο είναι η γενικότερη εύρυθμη κυκλοφορία των οχημάτων, οι θέσεις στάθμευσης, οι παραβάσεις και η συνέπεια όλων μας όταν κρατάμε ένα τιμόνι. Δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους.
Ένα τόσο σοβαρό θέμα δεν έχει βρει ποτέ, μα ποτέ, ούτε τους κατάλληλους ανθρώπους για να προωθήσουν λύσεις, ούτε τα κατάλληλα αυτιά και μάτια για να μπορέσουν να ανοίξουν και να προκαλέσουν ένα «σοκ» εφαρμογής του Νόμου για να φτάσουμε σε βελτιώσεις.
Πως μπορεί ας πούμε κάποιος που έχει σταθμεύσει σε χώρο όπου η στάθμευση απαγορεύεται να ζητά να μην εφαρμοστεί ο Νόμος; Και πως μπορεί κάποιος που κατά συρροήν παραβατεί να διατηρεί άδεια οδήγησης ή να του επιτρέπεται να επαναλαμβάνει την παράβαση χωρίς καμία συνέπεια.
Ο Νόμος είναι Νόμος και αυτό που προβλέπει αφορά τόσο εκείνον που πράττει την παράβαση όσο και εκείνον που είναι υποχρεωμένος να την βεβαιώσει. Αυτό υπάρχει. Όμως πάμε να δούμε πως το εφαρμόζουμε εμείς.
Όταν δεν βλέπεις τροχονόμο στο δρόμο, όταν δεν υπάρχει καμία πρόληψη και όταν ο ρόλος της Τροχαίας ενεργοποιείται πρόσκαιρα μετά από ένα τροχαίο δυστύχημα υπάρχει πρόβλημα. Αφήνεις στον πολίτη την εντύπωση ότι παίζει με μια ρουλέτα που μπορεί να πέσει στη μπίλια μια στις τόσες, αλλά μπορεί και να μην κάτσει ποτέ.
1. ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων η Τροχαία για τον μέσο πολίτη δεν είναι εκεί που πρέπει, στο διάστημα που πρέπει, παραχωρώντας έτσι στον καθένα το δικαίωμα να υποβαθμίσει την παρουσία της και να επαναλάβει ουκ ολίγες φορές το ίδιο πρόβλημα. Να παρκάρει όπου θέλει, να σταματήσει στη μέση του δρόμου με αλάρμ, να προσπεράσει παράνομα, να βάλει καφάσια ή καρέκλες έξω από το μαγαζί του ή το σπίτι του για να κρατήσει τη θέση του και χιλιάδες άλλα τραγελαφικά που εκθέτουν, αλλά και αποτελούν πρόκληση για όσους θεωρούν ότι το κράτος πρέπει να δουλεύει γιατί πληρώνεται αδρά από όλους για να επιτελεί έλεγχο και να παραδίδει υπηρεσίες.
2. ΑΝΟΧΗ
Ακόμη όμως κι αν διαπιστωθεί το πρόβλημα ή η παράβαση η Τροχαία το προσπερνά. Αν για παράδειγμα ένα περιπολικό κινηθεί στην Ροδοκανάκη βράδυ Παρασκευής ή Σαββάτου θα πρέπει να βεβαιώσει παραβάσεις σε τουλάχιστον 10 αυτοκίνητα που έχουν σταθμεύσει παράνομα σε παρόδους, πεζοδρόμους και σε περίπου 50 δίκυκλα που έχουν σταθμεύσει πάνω στα πεζοδρόμια. Δεν έχει περάσει περιπολικό από τη Ροδοκανάκη βράδυ Παρασκευής; Έχει περάσει.... Απλά δεν βεβαιώνει παραβάσεις. Δεν ξέρει η Τροχαία ότι το πρωί σε κάθε παράδρομο της Απλωταριάς υπάρχουν δεκάδες σταθμευμένα αυτοκίνητα και δίκυκλα; Το ξέρει... Απλά δεν πάει. Δεν ξέρει η Τροχαία το αλαλούμ που επικρατεί περιμετρικά της πλατείας καθημερινά με τριπλό-παρκαρισμένα αυτοκίνητα; Το ξέρει... Απλά το ανέχεται.
3. ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ
Νόμισμα όμως το πρόβλημα με δύο όψεις. Η βασική όψη είμαστε εμείς. Όσοι επιλέγουμε να θεωρήσουμε ότι είναι λογικό το μηχανάκι μας να βρίσκεται δίπλα ακριβώς ή μπροστά από εκεί που πίνουμε καφέ, να βολτάρουμε χωρίς κράνος, να βγάζουμε την εξάτμιση και να κοντράρουμε, να μην έχουμε πινακίδα στο δίκυκλο ή να βάζουμε ηχεία από συναυλία μέσα στο αυτοκίνητο προκειμένου να ικανοποιήσουμε την ματαιοδοξία μας. Έκαστος όπως μάθει σε τούτο τον τόπο. Ότι πρόλαβε από το σπίτι πρόλαβε... Το κράτος δεν θα του μάθει τίποτα ή μάλλον θα του μάθει... Να μη σέβεται. Ποιος δεν γνωρίζει τις πινακίδες; Ποιος δεν ξέρει ότι στη διάβαση σταματάς για να περάσει ο πεζός και όχι να ανοίγεις το γκάζι να προλάβεις να περάσεις πριν διασταυρωθείς μαζί του; Ποιος δεν γνωρίζει ότι η στάθμευση σε πεζόδρομο απαγορεύεται; Ποιος δεν γνωρίζει ότι δεν ανεβαίνεις για στάθμευση στο πεζοδρόμιο γιατί αυτό ανήκει στους πεζούς; Ποιος δεν ξέρει τα παραπάνω και άλλα τόσα... Κι όμως τα κάνουμε καθημερινά γιατί απλά δεν μας ενδιαφέρει να παρανομούμε και πολύ χειρότερα; Ξέρουμε ότι δεν θα είναι κανείς εκεί για να μας στείλει σπίτι με ροζ χαρτάκι.
Η ανοχή όμως ανήκει σε όλους μας. Σε όσους με επιδεικτική αδιαφορία ενώ βλέπουν τα κακώς κείμενα καθημερινά δίπλα μας δεν μιλούν, δεν φωνάζουν, δεν καλούν τους αρμόδιους. Ο κανόνας λοιπόν δεν είναι η τάξη των πολιτών, είναι η αναισθησία των πολιτών που συνεπικουρείται από την ανεπάρκεια των αρχών.
4. ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Και έρχομαι και στους άλλους αρμόδιους. Σε εκείνους που η αναβάθμιση της πόλης, η εξυπηρέτηση των πολιτών, η μέριμνα για εύκολη πρόσβαση, ο εκσυγχρονισμός των παρεχόμενων υπηρεσιών αλλά και η πίεση ώστε κάθε φορέας να κάνει τη δουλειά του θα έπρεπε να αποτελεί ύψιστο καθήκον. Δεν συμβαίνει ούτε σήμερα για να μη γελιόμαστε. Κάθε Δημοτική Αρχή λες και αποχαυνώνεται από το σύστημα και μεταμορφώνεται σε... αερικό. Βλέπει, δεν αγγίζει και αφήνει τα πράγματα να εξελίσσονται.
Που είναι λοιπόν η αναμενόμενη σύγχρονη αντιμετώπιση των πραγμάτων από μια σύγχρονη και φρέσκια δημοτική αρχή, όπως για αυτούς τους λόγους της επέλεξαν οι πολίτες; Δεν υπάρχει για το μεγάλο αυτό ζήτημα. Δεν βλέπει. Δεν ενεργεί.
Ελεγχόμενη στάθμευση -τραγέλαφο προκάλεσε με τις παλινωδίες της στο Δημοτικό Κήπο, αρνούμενη να παραδεχθεί ότι το ζήτημα λύνεται απλά με συνεχή έλεγχο και αυτόματα παρκόμετρα. Επέμεινε στις αρχαίες καρτούλες ξυστό!
Φτιάχνει πεζοδρόμια στην Φιλίππου Αργέντη, βάζει κίτρινη γραμμή στις άκρες των πεζοδρομίων και αφήνει την μπλε γραμμή οριοθέτησης των θέσεων στάθμευσης που υπήρχε πριν ανέπαφη! Τι να καταλάβεις έτσι;
Προκαλεί αισθητικό και λειτουργικό έγκλημα στο κέντρο της πόλης ανερχόμενη τις διαβάσεις με το νερόζουμο το χρυσοπληρωμένο που το πρωί βάφεται και το βράδυ εξαφανίζεται ... μαζί με τις διαβάσεις.
Επιθυμεί να βάλει στην πόλη το ποδήλατο χωρίς όμως να υπάρχει ένα πλάνο πως θα συνυπάρξει ο κανίβαλος οδηγός και ο ποδηλάτης;
Ανέχεται ο κάθε μαγαζάτορας να απλώνει τη πραμάτεια του όπου γης, καταλαμβάνοντας κοινόχρηστο χώρο, την ίδια ώρα που δεν μπορεί να τα επιτηρήσει.
Ανεξέλεγκτα τα ταξί καταλαμβάνουν τα πάντα, κανείς δεν βρίσκεται εκεί να τους πει από αυτό το σημείο... μέχρι αυτό θα είναι η πιάτσα σας και παραμένουν όλα στον αέρα. Συζητά για κυκλοφοριακή σύνδεση και αναβάθμιση των συγκοινωνιών την ίδια ώρα που στο 70% των συνοικιών της πόλης δεν υπάρχει συγκοινωνία....
Συντηρεί μια λογική «ανοικτές μάντρες στάθμευσης» την ίδια ώρα που δεν υπάρχει προγραμματισμός για ένα έργο υπόγειων πάρκινγκ στο κέντρο μέσα από τα τρέχοντα ευρωπαϊκά προγράμματα.
Και τέλος, αγνοεί παντελώς, ότι σε όλη την Ευρώπη, στις περισσότερες πρωτεύουσες του πολιτισμένου κόσμου, σημαντικές αποφάσεις για την ανάπτυξη δρόμων – στολίδια και συνοικιών ή όλεων που πληρώνουμε για να τις δούμε σήμερα, κάποια στιγμή, κάποιος χτύπησε ένα χέρι στο τραπέζι και έλαβε μια απόφαση αγνοώντας τις «επιστημονικές» υποδείξεις συνεργατών που ανατριχιάζουν ακούγοντας για κυκλικούς κόμβους κυκλοφορίας, παθαίνουν τραλαλά όταν ακούν για πεζοδρομήσεις και τεχνητά εμπόδια ανάπτυξης ταχύτητας, ενώ κατά βάθος έχουν συμβάλει με τη στάση τους και τις υποδείξεις τους στην σημερινή παρακμή που βιώνουμε.
Η αγανάκτηση μου και πολλών ακόμη δεν θα περάσει επειδή απλά έγραψα πέντε σκέψεις, σκόρπιες, για ένα ζήτημα που πονά.
Όμως καμία πόλη και κανένας δημότης δεν έχει το δικαίωμα να πιστεύει ότι η καθημερινότητα δεν μπορεί να βελτιωθεί λαμβάνοντας τόνους απογοήτευσης καθημερινά. Είναι δικαίωμα όλων να επιθυμούν κάτι καλύτερο. Να καμαρώνουν για τον τόπο τους, να απολαμβάνουν την πρόοδό του και να πιστεύουν στο μεγαλείο της ποιότητας ζωής που προσφέρει η επαρχία.
Μπορούμε να βελτιωθούμε και πρέπει.
facebook
youtube
instagram
X
