Πρόσφυγες, μετανάστες και λαθρομετανάστες, Ήμουν κι εγώ εκεί!...

Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2015: Λίγο για διακοπές, λίγο για Εθνικές Εκλογές, και λίγο για το πανηγύρι της Μυρτιδιώτισσας, έζησα (έμεινα) αρκετά στη Χίο, φεύγοντας με καλές και κακές (πικρές) εντυπώσεις και αναμνήσεις!

Στις καλές αναμνήσεις μου περιλαμβάνω τις απλές καθημερινές απολαύσεις (ήλιο και θάλασσα) και τις παρέες μου (φίλους, συμμαθητές, συγγενείς και… δασκάλους μου).

Στις δυσάρεστες αναμνήσεις μου θα περιλάβω την κλοπή της βαρ­κούλας μου με το… «δοξασμένο» όνομα «ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ» (έχω ήδη ανα­φερθεί στο παρελθόν και έτσι δεν επανέρχομαι), και το… «προσφυγικό», στο οποίο και θα επιμείνω.

Έτσι λοιπόν, ζώντας στον κόσμο μου, αποφάσισα να επισκεφθώ το Δημοτικό Νεκροταφείο (Κοιμητήριο κατ’άλλους) [1] για να… ελέγξω τον… τάφο μου (φυσιολογική κατάληξη παντός εμβίου όντος)! Ανεβαίνοντας προς το Νεκροταφείο πάνω από το Μερσινίδι (όπου και ο καταυλισμός των προσφύγων από 10ετίας, σχεδόν), παρατήρησα σκουπίδια περισσότερα από τα συνήθη, δεν έδωσα όμως τη δέουσα σημασία. Όσο όμως πλησίαζα προς τον προορισμό μου άρχισα να συνειδητοποιώ ότι πλησίαζα στην… κόλαση.

Μεγάλο πλήθος ανθρώπων, μελαχρινών κατά το πλείστον, κάθε ηλι­κίας, με μια έκφραση απόγνωσης και στωικότητας συγχρόνως, ήταν απλω­μένοι σε μια μεγάλη έκταση, κακοτράχαλη (βουνίσια), όρθιοι συνήθως, περι­μένοντας… Περιμένοντας τι; Μανάδες με μωράκια στην αγκάλη τους, με τα ρουχαλάκια τους απλωμένα πάνω στις αστυφίδες (πουρνάρια), βλέποντας στο κενό, στο άπειρο, περίμεναν… Περίμεναν τι;

Ο καιρός καλούτσικος, προς το παρόν, όμως τι γίνεται όταν αλλά­ξουν οι καιρικές συνθήκες; Πού θα προφυλαχθούν από τη βροχή, το κρύο και τη λάσπη; Τι θα φάνε, πού θα πλυθούν, πού θα κάνουν την τουαλέτα τους; Και, από ότι πρόλαβα να δω, ήταν όλοι αξιοπρεπώς ντυμένοι, με κάποιες αποσκευές και – προφανώς – με κάποια χρήματα, διότι αγόραζαν τα προς το ζειν από παρακείμενη καντίνα. Δύο πούλμαν (το ένα με κρατικές πινακίδες) και 3 μικρά επιβατικά Ι.Χ. βρίσκονταν στο χώρο. Έχοντας αποκτήσει εγγονούλα προ 2,5 ετών, δεν μπορούσα να την φανταστώ μέσα στα πουρνάρια!... Μάζεψα τα κομμάτια μου και απλά… έφυγα δακρυσμένος (συγκλονισμένος, θα έλεγα). Ούτε σκέψη για να πλησιάσω τον τάφο μου (το Νεκροταφείο ήταν γεμάτο κόσμο).

Φθάνοντας στο σπίτι μου (1-1,5 χιλιόμετρο απόσταση) σκεπτόμουν πώς να βοηθήσω. Κουβεντιάζοντας εν θερμώ με πλέον μυαλωμένους και πλέον ψύχραιμους από εμένα λαϊκούς (πολίτες), και αστυνομικούς, και κληρικούς, μου εξήγησαν και με έπεισαν ότι με το να βάλω στο κλειστό (τελείωσαν οι διακοπές) σπίτι μου 10-20 μανάδες και μικρά παιδιά, ΔΕΝ θα διορθωνόταν η κατάσταση, και επιπλέον θα τους ακολουθούσαν 100-200 άτομα. Σε παρατήρησή μου να εδίδετο το Μερσινίδι, το Ξενία κ.α. κλειστά κτίσματα στους άστεγους συνανθρώπους μας, η στερεότυπη από τους αρμόδιους (κληρικούς και λαϊκούς) ήταν: «Μα δεν είναι δικό μου για να το διαθέσω».

Παραμονή της εορτής (πανηγύρι) της Μυρτιδιωτίσσης: Ενώ ξυρι­ζόμουν βλέπω από το παράθυρό μου (ώρα 7 π.μ.) ένα μαύρο σκάφος (σαν μαούνα) να διασχίζει τη γαληνεμένη θάλασσα και να «αποθέτει» στην παραλία μπροστά μου περί τα 30 άτομα, τα οποία πήδηξαν στα βότσαλα και αφού απηλάγησαν από τα σωσίβιά τους, κάθισαν περιμένοντας(;)! Εγώ τηλεφώνησα αμέσως στο Λιμεναρχείο το οποίο μέσα σε 20΄-30΄ τους είχε μαζέψει και τους είχε μεταφέρει στο Κέντρο!

Πρωτοχρονιά του 2005 (υπηρετούσε ο τρίτος μου γιος και βρέθηκα στη Χίο): Κυριολεκτικά στην πόρτα μου βγήκαν 17 λαθρομετανάστες, με­ταξύ αυτών 4 μικρά παιδιά! η εικόνα ήταν δραματική με τα μικρά (κυρίως) να τουρτουρίζουν!

Επανέρχομαι στο 2015: Εκατοντάδες άμοιροι άνθρωποι (δεν γράφω πρόσφυγες ή λαθρομετανάστες)[2] αποβιβάζονται καθημερινά στα νησιά μας. Τα σύνορα πλέον είναι ανοικτά! Τι Σένγκεν και τι Ερντογάν (Τουρκία), ο οποίος από χθες μετά την επίσκεψή του στον Πούτιν (27/9/2015) δια­βάζω ότι έκανε στροφή 180° και έπαψε να καταδιώκει τον Ασάντ! Η Κοι­νοτική Συμφωνία ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ προβλέπει ότι: «Υπεύθυνη για τον υποψήφιοπρόσφυγα που εισέρχεται στην Κοινοτική Επικράτεια είναι η πρώτη χώρα υποδοχής». (Ερώτηση δική μου: Τι σημαίνει «υποψήφιος πρόσφυγας»; Είναι πακέτο που το στέλνουμε πίσω;;;)

Και επανέρχομαι στον Χιώτικο Τύπο: Φωτογραφίες σκηνών στον Δημοτικό μας Κήπο = Παράδεισος!!! (τουλάχιστον δεν βρέχονται). Χαρτό­κουτες, παλέτες και νάυλον στο χώρο του Λιμεναρχείου και στο Μερσινίδι = Κόλαση!!

Τέλος, ευρισκόμενος στην ουρά στην προκυμαία της Χίου για να επιβιβαστώ στο ΑΡΙΑΔΝΗ (τέλος το πανηγύρι της Μυρτιδιώτισσας και οι εκλογές), μια ουρά που το 90% ήταν πρόσφυγες (με εισιτήρια και – προφανώς – με χαρτιά), είχα μπροστά μου ένα νέο ζευγάρι (μελαχρινά άτομα) με δύο κατάξανθα αγγελούδια να κοιμούνται (11 το βράδυ), το ένα στα γό­νατα της μητέρα του και το άλλο στον ώμο του πατέρα του, και η καρδιά μου έκλαιγε σκεπτόμενος την εγγονή μου (2,5 ετών) που ζει στην Ελβετία με «του πουλιού το γάλα». (Άραγε βλέπει ο Θεός;)

Εντύπωση μου έκανε η τάξη (και η αξιοπρέπεια) που επικρατούσε μεταξύ των προσφύγων κάθε ηλικίας: μια γιαγιά ακουμπισμένη στη γκλί­τσα της και μισοκαθισμένη στο σάκο της… μετρούσε τα ψιλά που είχε στο πορτοφολάκι της. Όλοι τους, μα όλοι τους, ούτε έσπρωχναν, ούτε φώναζαν!...

Τελειώνοντας την… πολυλογία μου θα έλεγα να συγχαρώ τους υπευθύνους (Λιμενικό, Αστυνομία και εμπλεκόμενες Πολιτικές Υπηρεσίες) για τη δουλειά που βγάζουν όμορφα, ήρεμα και σεμνά, και (προφανώς) χωρίς ανταμοιβή – χωρίς υπερωρίες. Επίσης, να συγχαρώ τα πληρώματα των ακτοπλοϊκών πλοίων, τα οποία με υπεράνθρωπες προσπάθειες βοηθού­σαν όλους ανεξαιρέτως τους συνανθρώπους μας, πλούσιους και πτωχούς!...

Υ.Γ.: Για την «κόλαση» του Μυρσινιδιού σας προτρέπω να διαβάσετε στον Χιακό Τύπο κείμενο(α) του κυρίου Λευτέρη Πυκνή, που συνοδεύονται από φωτογραφίες του Νεκροταφείου που ομιλούν από μόνες τους!...

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.