Ο Γολγοθάς ενός μωρού στην πόλη των… ονείρων

 Έμπαινα στη μέση του δρόμου στη Βενιζέλου και στη Ροϊδου και έκανα τον τροχονόμο για να σταματήσουν τα αυτοκίνητα και να κινηθεί το καρότσι.

Η επιστροφή μου στην πατρίδα μετά από σχεδόν ένα χρόνο στο εξωτερικό για κάποιες ημέρες διακοπών είχε διαφορετικά χαρακτηριστικά. Για πρώτη φορά εγώ και η σύζυγός μου είχαμε μαζί μας το πρώτο μας παιδί, το μόλις δύο μηνών βρέφος, που ακούραστα μοιράστηκε με το υπομονετικό του ταξίδι το δικό μας πάθος να φτάσουμε με λαχτάρα στο νησί μας για να δούμε και να μας δουν οικογένειες και φίλοι.

Αν δεν υπήρχε όμως αυτή η λαχτάρα, με μεγάλη άνεση θα είχαμε πάρει το παιδί και θα είχαμε επιστρέψει στην δεύτερη «πατρίδα» από το πρώτο κιόλας πρωϊνό που επιχειρήσαμε να επισκεφθούμε το κέντρο με το καρότσι μας….

Μια διαδρομή κόλαση, μαρτύριο, κατάντια για κάθε πολεοδομικό ιστό που καμώνεται την πρωτεύουσα, ενώ στην κυριολεξία αποτελεί παράδεισο κανίβαλων οδηγών και αχόρταγων για κάθε είδους παράβαση αυτοκινήτων.

Αυτό είναι το κέντρο μας. Ένας λαβύρινθος παρανομίας και ανοχής, μια χοάνη απαράδεκτων καθημερινών συνθηκών, που είναι αδύνατον να συνηθίσει και ο τελευταίος κάτοικος χωριού στη Ζιμπάμπουε, που συμπεριφέρεται καλύτερα από το Χιώτη απρεπή οδηγό, το Χιώτη που συνεχίζει να πιστεύει ότι όλοι μας είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχτούμε κάθε του παράβαση απλά και μόνο γιατί δεν υπάρχει έλεγχος, όρια, κριτήρια και υποδομές.

Δυστυχώς ο μικρός μας μπόμπιρας δεν θα δει στις πρώτες παραστάσεις χρωμάτων της ζωής του τα κτίρια της Απλωταριάς και το πράσινο του Κήπου. Δεν ανέχομαι να δει και να ζήσει το παραμικρό σε μια πόλη που εχθρεύεται τον πεζό, το αμαξίδιο, το καρότσι. Και ζητώ δημόσια συγνώμη γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια εθελοτυφλούσα ως δημοσιογράφος και, όπως ο μικρός μου γιος βλέπει στους δύο μήνες της ζωής του θολές εικόνες, έτσι και εγώ δεν έδινα σημασία στα απλά και καθημερινά. 

Τέσσερις φορές σήκωσα, ως άλλος «Ηρακλής», το καρότσι στα χέρια για να το περάσω από σημεία της πόλης, που είτε είχαν σταθμεύσει παράνομα αυτοκίνητα, είτε τα στενά πεζοδρόμια δεν επαρκούσαν για το πλάτος ενός συνηθισμένου καροτσιού όπως το δικό μας. Μαρτύριο!

Έμπαινα στη μέση του δρόμου στη Βενιζέλου και στη Ροϊδου και έκανα τον τροχονόμο για να σταματήσουν τα αυτοκίνητα και να κινηθεί το καρότσι. Ανεβήκαμε και κατεβήκαμε πάμπολες φορές σημεία όπου τα πεζοδρόμια ήταν κατειλημμένα από ρόδες αυτοκινήτων, δίκυκλων και παράνομων κάδων… Μια ξεφτίλα που με έκανε να νιώσω ένοχός στα μάτια της οικογένειάς μου για την απόφαση μου να κινηθώ, που; Στο κέντρο της πόλης μου, στις πόρτες των μαγαζιών μας, στην καρδιά της καθημερινής μας ζωής. Ντροπή και αίσχος!

Για να τελειώνουμε όμως με τις δικαιολογίες και την μιζέρια μας: δεν φταίει όλος ο άλλος κόσμος που έκανε παντού τα σωστά βήματα και πήρε τις σωστές αποφάσεις για να φτιάξει πόλεις φιλικές προς τους πεζούς, φιλικές προς τις ανάγκες κάθε οικογένειας και κάθε ατόμου. Στο νησί μας φταίμε γιατί εμείς ζητήσαμε, ο καθένας με τον τρόπο του και το συμφέρον του, να επικρατήσει ένας χάος και μια αλυσίδα προβλημάτων, που δεν θα μπορέσουν να λυθούν ποτέ εις τον αιώνα των αιώνων Αμήν.

Ας συνεχίσουμε λοιπόν έτσι και αύριο. Ας συνεχίσουμε να παραβλέπουμε το γεγονός ότι το κέντρο, ο Θεός να το κάνει, πρέπει να πεζοδρομηθεί από τη μια του άκρη μέχρι την άλλη και πρέπει να αποβάλει όλα τα κακώς κείμενα όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Η σημερινή εικόνα είναι ανθρωποδιώχτης για ντόπιους και επισκέπτες. Ποια η ομορφιά; Ποια η αισθητική; Ποια η δυνατότητα που προσφέρει η Χίος στον καθένα και την καθεμιά να την περπατήσει; Καμία. Αυτοκίνητα, άνθρωποι και συμφέροντα κρατούν αιχμάλωτο έναν τόπο με ανθρώπους γεμάτους ενοχές για το που έφτασαν τα πράγματα.

Ο μικρός μου γιος δεν θέλω να το ζήσει. Θα του περιγράψω εγώ την εικόνα του νησιού μας όταν μεγαλώσει, όπως την έχω στα όνειρά μου, γιατί στον ξύπνιο μου μόνο εφιάλτης είναι….

Κλείνω με ένα απόσπασμα από ένα ρεπορτάζ σε ιστοσελίδα όπου ο δήμαρχος της ισπανικής πόλης Ποντεβέντρα περιγράφει πως αποφάσισε να απαγορεύσει την κυκλοφορία οχημάτων στην πόλη του.

«Ο Λόρες έγινε δήμαρχος μετά από δώδεκα χρόνια στην αντιπολίτευση, ενώ ένα μήνα μετά την εκλογή του είχε πεζοδρομήσει τα 300.000 τετραγωνικά μέτρα του κέντρου της πόλης. Όπως ο ίδιος εξηγεί, το ιστορικό κέντρο ήταν αρχικά νεκρό. «Υπήρχαν πάρα πολλά αυτοκίνητα τα οποία μόλυναν την περιοχή καθιστώντας την τελείως παρακμιακή. Πολλοί άνθρωποι μετακόμισαν από το κέντρο την περίοδο αυτή. Αρχικά σκεφτήκαμε τη βελτίωση των συνθηκών κυκλοφορίας αλλά δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε ένα σχέδιο που να εφαρμόζεται. Έτσι, αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε σωστά το δημόσιο χώρο και να απαλλαγούμε από τα οχήματα», συμπληρώνει ο ίδιος.

Tα αυτοκίνητα σταμάτησαν να διέρχονται στην πόλη αναζητώντας γωνιά για να παρκάρουν, αφού έτσι δημιουργούνταν η συμφόρηση στους δρόμους. Παράλληλα, μπήκε λουκέτο σε όλους τους χώρους στάθμευσης στο κέντρο, ενώ άνοιξαν υπόγειοι χώροι στάθμευσης με 1.686 θέσεις για τους οδηγούς που θα χρησιμοποιούσαν το όχημα τους σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Φανάρια στους δρόμους δεν υπάρχουν πια, ενώ το όριο ταχύτητας μειώθηκε στα 30 χλμ. την ώρα».

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.