Τούτα τα λόγια γράφονται αυθόρμητα και από καρδιάς. Θες η συγγένεια με την Άρτεμη (η γιαγιά της, Αργυρώ Μάρκου Παχουνδάκη το γένος παπά Αγαπητού Βασιλάκη και ο (εκ μητρός) παππούς μου Μάρκος Κυλαδίτης, ήταν πρώτα ξαδέλφια), θες το ότι τα πατρικά μας σπίτια ήταν αντικρυστά, με τη ρεματιά του Αγίου Μάρκου να τα χωρίζει, θες τα προτερήματα και η εν γένει προσφορά της, όλα αυτά μαζί υπαγορεύουν τούτα τα λόγια ως φτωχή νεκρολογία.
Από τα μικράτα μου θυμάμαι να είμαι δεμένος συναισθηματικά με τις οικογένειες των Βασιλάκηδων (το “παπαδόσογο” όπως ήταν γνωστό ευρύτερα) αλλά και των Παχουνδάκηδων. Προφανώς, σ' αυτό συνέτεινε και το γεγονός ότι, ο αδελφός του παππού της Άρτεμης Μάρκου Παχουνδάκη, ο “θείος Γιώργης”, είχε παντρευτεί τη “θεία Σταματία”, αδελφή του παππού μου Μάρκου.
Τα “σόγια” αυτά είχαν ήδη δεθεί από ετών με μια άλλη ονομαστή οικογένεια, αυτήν των Καστάνιηδων, αρχικά με το γάμο του γιατρού Επαμεινώνδα Καστάνια και της Μαρίας παπά Αγαπητού Βασιλάκη και στη συνέχεια με τους γάμους της αδελφής του γιατρού Ευανθίας με το θείο μας Δημήτρη παπά Γιώργη Ζαννίκο και, μετά, του αδελφού τους, καπετάν Κώστα Καστάνια με την θυγατέρα του ζεύγους Μάρκου και Αργυρώς Παχουνδάκη, Ευτέρπη.
Ο γάμος αυτός έφερε στον κόσμο, αρχές της δεκαετίας του Εξήντα, αρχικά την Άρτεμη και, ένα χρόνο μετά την Αργυρώ σύζυγο Γιάννη Σαλιάρη.
Ήταν λοιπόν φυσικό, και τα δύο αυτά κορίτσια, να αποτελέσουν, ως χαρακτήρες και προσωπικότητες, ένα ζηλευτό κράμα των χαρακτηριστικών των, ως άνω, ονομαστών οικογενειών του τόπου μας που, διαχρονικά, τις διακρίνει το ανήσυχο πνεύμα, η ενεργητικότητα και η δημιουργικότητα.
Η περίπτωση της ΄Αρτεμης ήταν ιδιαίτερη. Με την χαρακτηριστική αέρινη και ντελικάτη σιλουέτα της, τραβούσε τα βλέμματα στη γειτονιά, στο σχολείο και στην τακτική εμφάνισή της στον Ι. Ναό του Αγίου Μάρκου, με τον οποίον, όπως και όλη της η οικογένεια, είχαν ισχυρό δέσιμο αφού, το Ναό και το πατρικό σπίτι, χωρίζει ο μεταξύ τους δρόμος. Όλοι στη γειτονιά, χαιρόμαστε να ακούμε για την πρόοδο της Άρτεμης και τη διάκρισή της στα μαθήματα, όπως βεβαίως χαιρόμαστε και για όλα τα άλλα παιδιά της Ενορίας μας (αγόρια και κορίτσια) που αρίστευαν από το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο, έως και τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.
Λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας του Εβδομήντα, από ενορίτης του Αγίου Μάρκου, γίνομαι κάτοικος Αγίου Γεωργίου (περιοχή Μπούκιου-Σκόϊ), μέσω του γάμου μου με τη Μαρκέλλα Γεωργίου και Καλλιόπης Γαρή. Πλέον, η επαφή μου με τους γείτονες και συγγενείς της πατρικής Ενορίας λιγοστεύουν για να αρχίσουν οι νέες γνωριμίες.
Σε πολύ μικρή απόσταση από το σπίτι όπου μέναμε, τα πεθερικά μου μου γνωρίζουν ένα ξεχωριστό ζευγάρι, με το οποίο δεθήκαμε στενά, τον συνταξιούχο καπετάνιο Γιώργη Νικολάου και τη σύζυγό του Ευαγγελία (Βαγγελιώ) το γένος Γιαμά καθώς και τα δύο αγόρια τους, τον Αντώνη και τον Βασίλη.
Ο Αντώνης, σημερινός Δ/ντής του Γυμνασίου Βροντάδου, συνομήλικος της Άρτεμης, έμελλε να γίνει ο σύζυγός της στα χρόνια που ακολούθησαν. Οι δυό τους, έστησαν ένα θαυμάσιο σπιτικό μεγαλώνοντας “καθώς πρέπει” τα δύο αγόρια τους, το Γιώργο, γιατρό ΩΡΛ ήδη και τον Κωνσταντίνο, στέλεχο Ναυτιλιακής Εταιρείας.
Η Άρτεμη, καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας, τόσο προτού διορισθεί όσο και μετά ως καθηγήτρια Μ.Ε, και, τελευταία, ως Δ/ντρια του ΕΠΑΛ Καρδαμύλων, υπηρέτησε το λειτούργημά της με σπάνια υπευθυνότητα αλλά και αποτελεσματικότητα. Οι κόρες μας, η Μαρία και η Πόπη, ακόμη και τώρα “έχουν να λένε” για τις διδακτικές ικανότητές της.
Η εν γένει προσφορά της, που δεν περιοριζόταν μοναχά στα στενά υπηρεσιακά της καθήκοντα, ήταν μέχρι τέλους πολύμορφη. Σ' αυτό (και σ' αυτό) ταίριασαν απόλυτα με το σύζυγό της, τον αγαπητό φίλο Αντώνη, που κι αυτός, ως πνεύμα δημιουργικό και ανήσυχο, ήδη διακρίνεται για την προσφορά του σε πολλούς τομείς της τοπικής μας ζωής.
Η Άρτεμη, φιλομαθής και με πολλά ενδιαφέροντα, συμμετείχε ενεργά στις δραστηριότητες τόσο της ΠΕΚΕΒ όσο και της Χορωδίας Χίου, ενώ, ακόμη και ασθενής και με λιγοστές πια δυνάμεις, πέτυχε να λάβει (και να χαρεί) ένα ακόμη πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Κύπρου αλλά και να γευθεί τη μεγάλη χαρά του, προ εξαμήνου,γάμου του Γιώργου με την Κέλλυ Ευαγγέλου Μελιτζάνη. Λάτρης η ίδια του ωραίου και του φινετσάτου, της μαγειρικής και της παραδοσιακής σπιτικής ζαχαροπλαστικής, της καλής παρέας και των ζεστών ανθρώπινων σχέσεων, ίσως σπάνια να πίκρανε (άθελά της) ανθρώπους.
Μάλλον πρέπει να ίσχυε το αντίθετο. Αυτό τουλάχιστο πιστοποίησε η λαοθάλασσα που είδαμε στον Ι. Ναό του Αγίου Μάρκου (εντός αλλά κυρίως εκτός) το απόγευμα του Σαββάτου 11 Ιουλίου. Όλοι και όλες, μικροί και μεγάλοι που την γνώρισαν, ήλθαν αυθόρμητα για να την αποχαιρετήσουν, παρά τον διάχυτο φόβο λόγω κορωνοϊού.
Η Άρτεμη, αφού με θαυμαστή εγκαρτέρηση, αντιμετώπισε την ασθένειά της, έφυγε νωρίς. Πολύ νωρίς. Ο τόπος μας, η κοινωνία του Βροντάδου και όχι μόνο, θα την έχουν στην καρδιά και τη θύμησή τους για όσα πρόλαβε να προσφέρει.
Ευχή προσωπική και όλης της οικογένειάς μου στον Αντώνη, τα παιδιά τους, την αδελφή της και στους λοιπούς συγγενείς της, να είναι πάντα καλά για να την μνημονεύουν.
Η ίδια, αποτέλεσε παράδειγμα ζωής που, μακάρι, να μιμηθούν και άλλοι.
Κλείνοντας, ας μου επιτραπεί να την αποχαιρετήσω με ένα στίχο τραγουδιού του Μανώλη Ρασούλη σε μουσική Μάνου Λοΐζου έτσι όπως ηχεί στ' αυτιά μας από τη ζεστή φωνή της Χαρούλας Αλεξίου:
“Όλα σε θυμίζουν, απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου καθημερινά”.
Καλό σου ταξίδι Άρτεμη στην αιωνιότητα του Θεϊκού σύμπαντος....
facebook
youtube
instagram
X
