Μια διάκριση για την Πατρίδα μας και τους ανθρώπους της

Αν αγαπώ και τιμώ τις Πατρίδες των άλλων είναι γιατί μόνο αυτές μπορούν να γεννήσουν και να θρέψουν τους ανθρώπους τους.

Τους ανθρώπους που θα τους διδάξουν, πως να αφουγκράζονται τα υπόγεια και επίγεια ρεύματά τους.

Εκείνους που θα οργώσουν τα σπλάχνα τους για να καρπίσουν, που θα συνεργαστούν για να δώσουν τα δένδρα την κοινωνία των χυμών τους, εκείνους στους  οποίους  θα   εμπνεύσουν τη  δημιουργία  υλικών  και  άυλων  αγαθών .

Και ακόμα εκείνους τους ανθρώπους που θα γίνουν οι ευαίσθητοι δέκτες των ήχων -σημάτων που εκπέμπουν τα δάση τα βουνά οι θάλασσες τα ποτάμια και κάμποι τους.

Γιατί μόνο αυτές μπορούν να θρέψουν τους ανθρώπους εκείνους , που μετουσιώσουν τον πόνο και τα πάθη της Γης τους, σε λόγο, σε χρώμα , σε σχήμα, σε ήθος  και μουσική.

Το απόβραδο της Κυριακής,  καθώς ο ήλιος έπεφτε μέσα στη θάλασσα στον αέναο δρόμο του να φωτίσει και τις πατρίδες των άλλων, ένοιωσα βαθειά και απέραντη ευγνωμοσύνη για τις πατρίδες των ανθρώπων από τις οποίες πέρασε ο δρόμος του μεταξιού.

Την Μογγολία, την Κίνα, την Περσία, την Γη του Πόντου και τις άλλες πατρίδες που προίκισαν τους ανθρώπους τους με την ευλογία να μετουσιώνουν τη Γη τους σε ήχους.

Τους ήχους που μας έκαναν γνωστούς οι καλλιτέχνες του συγκροτήματος «ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ» και του Μουσικού Σχολείου της Χίου.

Δηλώνω απολύτως ανάξια να μιλήσω για την πλημμυρίδα συναισθημάτων που προκάλεσε η μουσική από αυτές τις άγνωστες και μακρινές πατρίδες του δρόμου του μεταξιού, που και μόνο το άκουσμα της μουσικής τους, σε κάνει να ανοίξεις μια μεγάλη αγκαλιά και να νοιώσεις βαθειά την ευγνωμοσύνη για τις πατρίδες των άλλων και τους ανθρώπους τους και συγχρόνως μια βαθειά ευθύνη για την συμμετοχή σου στην υποστήριξη της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας της δικής σου πατρίδας. Της πατρίδας που για να υπάρξει έχει απόλυτη ανάγκη από την προστασία των στοιχείων που συνθέτουν την δική της πολιτισμική ταυτότητα.

Και ένα από τα στοιχεία αυτά που αφορά στην δική μας μικρή Πατρίδα, το νησί μας, είναι αναμφίβολα η μαστιχοκαλλιέργεια.

Ευτυχώς το στοιχείο αυτό αναγνωρίσθηκε και τιμήθηκε από τον πολιτιστικό οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών.

Στη μικρή γιορτή γενεθλίων του Μουσείου της Μαστίχας, κατά τη διάρκεια της οποίας η Ένωση Μαστιχοπαραγωγών, το Μουσείο και ο Δήμος Χίου παρέλαβαν από την διευθύντρια του Υπουργείου Πολιτισμού της Διεύθυνσης «άυλης κληρονομιάς», το διαπιστευτήριο της UNESCO με το οποίο ο Διεθνής Οργανισμός αναγνωρίζει το μοναδικό προϊόν της Χίας Γης ως «Παγκόσμια άυλη πολιτιστική κληρονομιά».

Χωρίς να θέλω να μειώσω τα όσα σημαντικά ειπώθηκαν από του Δήμαρχο Χίου Μ. Βουρνού, την διευθύντρια του Πολιτιστικού Ιδρύματος της Τράπεζας Πειραιώς Αλ. Ράπτη και τον πρόεδρο της Ένωσης Μαστιχοπαραγωγών Γ. Τούμπο, θα ήθελα να μείνω για λίγο στο σκεπτικό της UNESCO βάσει του οποίου έγινε από τον πολιτιστικό οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών η κορυφαία τιμητική διάκριση για την καλλιέργεια του μαστιχιού.

Δεν έχω συγκρατήσει την ακριβή διατύπωση του σκεπτικού, έχω όμως συγκρατήσει το νόημα του.

Και το νόημα αυτό τοποθετεί εκεί που του αρμόζει τον πόνο, τον κόπο και τα πάθη των ανθρώπων που αιώνες τώρα δίνουν το αίμα τους και τη στοργή τους στα δένδρα της Γης τους.

Γιατί αναμφίβολα οι καλλιεργητές του μαστιχιού ένιωσαν το μοναδικό προϊόν της Γης τους , σαν ευλογία, την οποία απέδωσαν στον Άγιο προστάτη του νησιού Ισίδωρο, αλλά και σαν κατάρα μιας και το προϊόν αυτό και μαζί με αυτό και η Γης του,  και οι άνθρωποι  της, γινόταν ο στόχος των κατά  καιρούς ισχυρών της Γης και η αιτία τόσων και τόσων παθών.

Έτσι με την τιμητική διάκρισή προς την καλλιέργεια του μαστιχιού, η UNESCO απαντά στο ερώτημα του καθηγητή της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της

Σορβόνης Fustel de Coulanges, που διατύπωσε στο βιβλίο του «Η ΝΗΣΣΟΣ ΧΙΟΣ» (εκδόσεις Καραβία 1977):

«Αυτή η ιδιοτροπία (σ.σ. της μαστιχοκαλλιέργειας) είναι αξιοσημείωτη και δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να την αποδώσει σε μια ειδική εύνοια της φύσης ή στην εργασία των ανθρώπων (κατά κάποιο τρόπο εξημέρωση του σκίνου).

Ίσως στη Χίο μια αδιάκοπη εργασία παλαιοτέρων γενεών να βελτίωσε αυτό το φυτό χωρίζοντάς του νέες ιδιότητες. Ίσως το μυστικό αυτής της καλλιέργειας να μεταβιβάστηκε μέσα στη νήσο από αιώνα σε αιώνα, με αυτές τις χίλιες δυο μυστικές συνταγές που ούτε η επιστήμη, ούτε και η σκέψη καλύπτουν».

 Αυτές λοιπόν οι σκέψεις του Fustel de Coυlanges αποτελούν την πεμπτουσία αυτής της τόσο τιμητικής διεθνούς διάκρισης για την μικρή μας πατρίδα και τους ανθρώπους της.

Αν αγαπώ τιμώ και σέβομαι τις πατρίδες των άλλων, είναι γιατί αγαπώ εκτιμώ και σέβομαι την δική μου πατρίδα.

Αν θλίβομαι μέχρι θανάτου για τα πάθη των πατρίδων των ανθρώπων είναι γιατί αυτές σταυρώνονται για τα «τριάκοντα αργύρια» και οι άνθρωποι τους αντί να ακούν τις φωνές της Γης τους, να δημιουργούν τα άυλα αγαθά του πολιτισμού τους και να ευεργετούν με αυτά την ανθρωπότητα, ακούν του ήχους των όπλων του θανάτου και της βίας, χωρίς να μπορούν, έτσι, να γίνουν δέκτες του μηνύματος της Ανάστασης που τους στέλνει η Γη τους.

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.