Είναι Δεκέμβρης και όπως όλος ο κόσμος έτσι και η Χιακή κοινωνία φόρεσε τα καλά της και ετοιμάζεται να γιορτάσει τα Χριστούγεννα. Δεν είμαι εκεί, όμως! Είναι σαν να βλέπω μπροστά μου την Απλωταριά στολισμένη με Χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, τον κόσμο χαρούμενο να ανεβοκατεβαίνει την οδό για τις γιορτινές αγορές του και μία πανδαισία αρωμάτων από τις φρεσκοφουρνιστές λιχουδιές των ζαχαροπλαστείων που σε παρασύρουν σε ένα ταξίδι γεύσεων μόνο μία δοκιμή.
Μία βόλτα σε αυτόν τον πολυσύχναστο δρόμο και θα καταλάβετε πως έχω δίκαιο. Είχα 2,5 χρόνια να τον επισκεφθώ και νόμιζα πως θα τον είχα ξεχάσει αλλά τελικά τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό το υπέροχο νησί, που όσα χρόνια και να περάσουν οι αναμνήσεις (καλές ή κακές) θα είναι βαθιά χαραγμένες για πάντα.
Ειλικρινά σας μιλάω, μέσα από την καρδιά μου το αγαπώ όλο αυτό. Είμαι κι ‘γω Χιώτης γέννημα θρέμμα και αγαπώ τον τόπο μου, περισσότερο απ’ όσο θα ‘πρεπε ή μάλλον περισσότερο απ’ όσο αγαπάει αυτός εμένα. Όχι δεν είναι παράπονο, ίσα – ίσα ουδέν κακό αμιγές καλού, απλά καμιά φορά φαντάζομαι το νησί μας σαν μία μητέρα που αγκάλιασε όλα της τα παιδιά με τα ελαττώματά τους και κάποια άλλα τα πέταξε χωρίς να προσπαθήσει να τα διορθώσει για να τα κρατήσει δίπλα της.
Ένα από αυτά τα παιδιά είμαι κι εγώ –ως ανήλικος τότε- και άλλοι 47 συμμαθητές και φίλοι μου που στις 8 Δεκεμβρίου κατηγορηθήκαμε και προφυλακιστήκαμε με τις κατηγορίες της εμπορίας ναρκωτικών και της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης, κατηγορίες που είναι πολύ βαριές για περισσότερους από 20 μαθητές κάτω των 20 ετών.
Μέχρι και σήμερα ακόμη και στην φυλακή όταν το λέω, κάποιοι γελούν μαζί μου και με χλευάζουν νομίζοντας ότι τους λέω ψέματα.
Ας κάνουμε λοιπόν μία αναδρομή 3 χρόνια πριν. Θυμάστε; Locos, ναρκωτικά, συμμορίες!!
Η λέξη χρήστες ναρκωτικών σας λέει κάτι; Τώρα που μπήκαν φυλακή οι «αμούστακοι εγκληματίες, οι συμπολίτες μας κοιμούνται με τις πόρτες ανοιχτές. Αφού πλέον οι Locos ή οι «baby locos» είναι παρελθόν.
Έλεος, το λέει και η λέξη, ήμασταν παιδιά. Και τώρα τι δηλαδή; Η φυλακή μας έκανε καλύτερους; Δεν το νομίζω. Γίναμε καλύτεροι γιατί βρέθηκαν άνθρωποι που πίστεψαν σε μας, μας εμπιστεύτηκαν, είδαν τα καλά μας στοιχεία και μας αγκάλιασαν σαν να είμαστε παιδιά τους, μας πίστεψαν και πιστέψαμε και μεις σε μας.
Σαν τώρα το θυμάμαι γονείς έξω από τα κρατητήρια να τρέχουν πανικόβλητοι να δουν τα παιδιά τους, τόσο άγχος, τόσο κλάμα έξω να βρέχει και μεις να μην ξέρουμε τις μας ξημερώνει. Μα πως μπορεί κάποιοι να τρίβουν τα χέρια τους με τη δυστυχία των άλλων; Να πατάνε επί πτωμάτων για να ανέβουν ψηλά και ερωτώ εγώ, με τι αντάλλαγμα; 47 οικογένειες να κλαίνε για το κακό που τους βρήκε. Ποιος έφταιξε τελικά πέρα από τους εαυτούς μας; Αστυνομία, Δικαστήριο, Κοινωνία; Όποιος και να ευθύνεται δεν έχει πια καμία σημασία. Σημασία έχει ότι στις 8 Δεκέμβρη, πολλές οικογένειες ξανά βρήκαν τα παιδιά τους και πολλά παιδιά ξαναγεννήθηκαν από την αρχή κι ας πλήρωσαν το τίμημα τόσο βαριά.
Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις είναι πράγματα που περιμένω να απαντηθούν. Αναρωτήθηκε κανείς τι απέγιναν τελικά, όλα αυτά τα παιδιά που 3 χρόνια τώρα πάλευαν να βγουν αλώβητοι από αυτόν εδώ το βούρκο που ονομάζεται φυλακή;
Θα σας πω εγώ: Πολλοί από αυτούς σπουδάζουν (σε τμήματα νομικής, ηθοποιία, ναυτιλιακά, δύτες), βρήκαν ξανά το δρόμο τους.
Είναι σε προγράμματα απεξάρτησης (ΚΕΘΕΑ- ΟΚΑΝΑ) που βέβαια στη Χίο δεν υπάρχουν ακόμα και τα καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία.
Μερικούς από αυτούς είμαι πολύ υπερήφανος που τους έχω γνωρίσει, ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες, γιατί μέσα από την επιτυχία τους μου δίνουν δύναμη, μέσα από εδώ που είμαι να παλεύω, να κυνηγάω τους στόχους μου και να γίνομαι καλύτερος μέρα με τη μέρα.
Αν οι τοπικοί μας άρχοντες μεριμνήσουν για τη δημιουργία μόνιμων κοινωνικών δομών, δηλαδή προγράμματα απεξάρτησης για τα ναρκωτικά (ΚΕΘΕΑ) ίσως να προλάβουμε τους νέους Locos ή όπως αλλιώς τους ονομάσετε.
Τα ναρκωτικά είμαι μία αρρώστια που μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα ανά πάσα στιγμή και το καλό θα ήταν να μας βρει όλους προετοιμασμένους. Η πρόληψη είναι το καλύτερο φάρμακο για την ασθένεια, γιατί ασθένεια είναι το να είσαι χρήστης. Αν όλοι αυτοί που έχουν τα χρήματα στο νησί μας, βάλουν μία μπάλα λιγότερη στο δέντρο τους , ίσως κάποτε κάτι να γίνει.
Υπάρχουν ανεκμετάλλευτα κτίρια στο νησί και περιμένουν. Γκρεμίστε τις φυλακές και χτίστε προγράμματα.
Οπότε να θυμάστε, γιατί εγώ δεν το ξεχνώ ποτέ μου: Όταν κάποιοι στις 8 Δεκεμβρίου του 2011 στόλιζαν δέντρα, εγώ, η παρέα μου και οι οικογένειές μας κλαίγαμε για κάθε μέρα που χάνουμε.
Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά με υγεία, χαρά, ευτυχία, γνώση κι αγάπη.
Μαζευτείτε γύρω από το τζάκι και δώστε τις ευχές σας, σε αυτούς που αγαπάτε, μην το αφήσετε για αύριο !!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ
Ι.Κ.
Αγροτικές φυλακές Κασσαβετείας
8/12/2014 3 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
ΩΡΑ: 06:44
facebook
youtube
instagram
X
